Ik heb de afgelopen 2 jaar al redelijk wat geschrapt. Ik ben gestopt met de toneelclub en ballet (tot mijn spijt) en heb ook geen vriend meer (Nu heeft dat er weinig mee te maken, maar is toch ook tijdrovend). In wat Suzanne zegt kan ik me helaas wel wat vinden, ik ben al sinds jongs af aan de persoon die in veel mensen hun ogen graag te veel hooi op haar vork neemt en hoorde dit al van leerkrachten toen ik 15 jaar was.
Als ik op iets bespaar nu is het mijn sociaal leven. Sinds mijn studie weer begonnen is dit schooljaar zie ik 80% van mijn vrienden veel minder of zelfs niet. Ik heb hooguit 1x per week tijd om iets te gaan drinken, maar hier heb ik vaak zelf de energie niet voor en val ik op vrijdagavond om 10 uur in slaap op de zetel. Dat vind ik wel jammer, mijn vrienden hebben wel een grote waarde voor mij.
Mijn job en paarden hangen aan elkaar vast, ik heb financiƫle ondersteuning van mijn ouders maar betaal nog steeds een groot deel zelf. Gelukkig verdien ik goed en zit ik daarin ook safe. Ik ga 1x per week 8-10 uur gaan werken. Ik probeer 4x per week naar de paarden te gaan. Mijn paarden staan helaas ook niet op dezelfde locatie, dus het is vaak 3x en 1x. Gelukkig wel beide dicht bij huis. De ene staat (gelukkig) gepensioneerd, dus daar moet ik relatief weinig voor doen. Als het echt moet dan ga ik een keertje minder maar dan voel ik me ontzettend schuldig. De paarden zou ik ook voor geen goud in de wereld kunnen missen, ik heb vorig jaar een hele tijd niet gereden en werd er doodongelukkig van, het is ook een soort van uitlaatklep en mijn ontspanning tussen alle stress door.
Wat ik bijvoorbeeld wel zou kunnen doen maar niet accepteer is hulp vragen voor school aan mijn ouders. Mijn zus vroeg regelmatig hulp, ik doe dit nooit. Vaak ook omdat ik niet het gevoel heb dat mijn ouders het beter zouden kunnen doen dan ik. Met alle respect voor hen uiteraard.