Hoi lieve Bokkers,

Ik moet dit echt even van me afschrijven en aangezien ik weet hoe fijn dat soms kan zijn, hoop ik dat dat oké is.

Ik ben in september 2018 als 18 jarige begonnen aan de pabo met heel veel enthousiasme. De eerste twee jaar ben ik zo doorgevlogen, propedeuse binnen het eerste jaar en veel liefde voor het vak. Maar toen kwam corona…
Corona heeft voor heel veel mensen veel kapot gemaakt. Ook voor mij. Want waar ik altijd al behoefte had aan structuur en duidelijkheid, was dat er niet meer. Safe to say dat ik in een behoorlijk diep gat viel en het lijkt alsof ik alleen maar dieper in dat gat zak.

Mijn liefde voor het vak is weg. Ik kan het oprecht ook niet meer, het interesseert me niet meer en mijn beoordelingen zijn tot nu toe ook niet al te positief geweest. Ik heb vorig jaar al een half jaar vertraagd, waardoor ik alleen het minor gedeelte heb gedaan van jaar 3 en ik op dit moment bezig ben met het eerste semester van jaar 3. In februari begin ik aan het laatste jaar.

Mijn hele lichaam schreeuwt om te stoppen. Om te gaan werken. Om iets anders te doen dan lesgeven aan snotterende kleuters (die wel oprecht heel leuk zijn, ookal ben ik bijna elke week ziek ). School moet niet nog langer duren, want ik ben helemaal klaar met het schrijven en inleveren van verslagen, maken van tentamens, elke dag luisteren naar colleges, noem maar op.

Ik ben gewoon op. Nog niet eens echt aan het werk in het vak en nu al zo ongeveer overspannen. Nu moet ik ook zeggen dat ik behoorlijk kamp met mentale problemen en ook op de wachtlijst sta, maar we weten allemaal hoe vreselijk lang die wachttijden zijn…

Maar het probleem is dan: wat ga ik in vredesnaam doen? Ik heb alleen een havo diploma, weliswaar ook een propedeuse maar wat kun je daar nou mee? Ga ik werken, zo ja waar? Ga ik toch nog terug de schoolbanken in door bijv. een verkorte mbo opleiding te volgen? Ik zie ondertussen door de bomen het bos niet meer.
En als ik zou stoppen, gooi ik ook bakken met geld weg en super veel tijd…

Ik weet het gewoon even niet meer… maar het schrijven lucht wel op… Wat zouden jullie doen?

Poe, lastig joh... Enerzijds zou ik zeggen, stoppen! Anderzijds is de keuze ongetwijfeld heel lastig omdat je ook wat weggooit.
Ik zou toch naar je gevoel luisteren en kijken of er een gulden middenweg is. Zou je bijvoorbeeld een werkend tussenjaar kunnen inlassen en daarna kunnen kijken of je de pabo-draad weer op wilt pakken? Eventueel deeltijd bij een andere opleidingsaanbieder?
Zo'n tussenjaar geeft je ook de gelegenheid om écht even rustig na te denken over waar je nu eigenlijk gelukkig van wordt. Als ik je post zo lees, kan ik niet anders zeggen dan dat ik denk dat het niet goed gaat komen als jij probeert je opleiding af te maken.

Sterkte, het is geen makkelijke beslissing!

oo wat lastig. En wat jammer dat je motivatie en enthousiasme zo weg is gegaan.
Je geeft ook aan dat je wat mentale problemen hebt en 'op' bent. Ik kan natuurlijk niet zeggen waar dat vandaag komt. Wat oorzaak en wat gevolg is.

Misschien te persoonlijk maar mag ik vragen hoe je leven naast school/stage eruit ziet. Heb je nog hobby's die je uitvoert of is dat allemaal naar achteren geschoven? Heb je nog een paar leuke/lieve mensen om je heen die je regelmatig ziet, een sociaal leven met sociale activiteiten? Of is dat ook allemaal minder? Is er nog iets tijdens school/stagen en/of daarbuiten waar je plezier uithaalt? Of is alles teveel en tijdelijk 'on hold' gezet

Heftige situatie. Wanneer je kampt met mentale problematiek is het logisch dat je niet meer goed kan werken aan je opleiding. Het enige is wel dat je al heel ver bent gekomen. Het zou wel zonde zijn als je dit weggooit, omdat studeren in de toekomst steeds lastiger gaat worden verwacht ik. Daarnaast is het wel zo dat je met een HBO diploma niet per se voor de klas hoeft te gaan staan, maar ook een andere functie kan hebben binnen het onderwijs. Ik werk bijvoorbeeld wel in het onderwijs, maar niet als docent. Ik heb wel een onderwijsachtergrond.

Het wil niet zeggen dat je op MBO niet door kan groeien, maar als HBO'er word je vaak ook beter betaald. Is het geen idee om met school een alternatief studie plan te maken? Ik kan mij herinneren dat wij op het Windesheim een aangepast programma konden volgen. Hoe ziet je sociale leven er op dit moment uit? Heb je mensen waarmee je kan sparren? Zijn er andere dingen waar je plezier uit haalt naast school? Waarom heb je toen der tijd gekozen voor het lesgeven? Wat maakte dat jij je hart had liggen bij het onderwijs en nu niet meer? Wat is er gebeurd?

Als iemand die ook in het derde jaar begon te twijfelen en het met tegenzin af heeft gemaakt; ik heb er spijt van. Ik heb mijn hbo ook afgemaakt en zelfs nog een jaar uni eraan vast geplakt omdat ik vond dat ik niet mocht opgeven. Resultaat is dat ik doodongelukkig was en ik nu ook niet meer in het werkveld actief ben. Om daar nog bij te vermelden dat er regels gelden voor een nieuwe studie aangaan wat betreft instellingscollegegeld als je een hbo opleiding in de zorg of het onderwijs hebt afgerond. Ik ben me na 7 jaren gaan omscholen met een mbo 4 opleiding versneld en heb tijdens een netwerk dag een baan aangeboden gekregen welke ik mag uitvoeren en de opleiding ondertussen daar mag afmaken.
Volg je gevoel. Het leven stopt niet als je er even tussenuit gaat om te bedenken wat je wilt. Het is nooit te laat om het opnieuw op te pakken, of dat nou deze studie is of een totaal andere.

Tja, m’n sociale leven stelt niet zoveel voor, heeft het ook nooit gedaan. Altijd 1/2 goeie vriendinnen waar ik heel gek mee ben, maar verder ook niet. Dat vind ik prima, zo ben ik nou eenmaal. 2 van mijn huidige vriendinnen heb ik ontmoet op de opleiding en we sparren vaak over het vak en de opleiding. Het is nou eenmaal zwaar, er komt veel bij kijken. Dat is wel algemene consensus, dit hoor ik ook vaak op de opleiding bij klasgenootjes.

Daarnaast rijd ik natuurlijk paard, ik heb een geweldig lief paard waar ik met zekerheid kan zeggen dat als die om wat voor reden dan ook zou wegvallen, ik het niet lang vol houd. Hij is de enige stabiele factor en hoe poedersuiker het ook gaat, hij is er altijd. Door dik en dun.

Ook ben ik bezig om een beetje een mini bedrijfje op te zetten waar ik digitale werken van mensen hun dieren maak, maar ook naambordjes voor paard en huis en andere digitale werken. Wat er maar gewenst is.

Ik vind het verder niet nodig om mijn mentale problemen te bespreken hier, ik verwacht dat een psycholoog hier zijn handen vol mee gaat hebben en jullie kunnen mij verder ook niet helpen. Maar het is wel een hele grote meespelende factor, ook in mijn beslissing. Dus ook dat is weer lastig, wel bespreken hier of niet bespreken ??

Mijn grootste probleem is wat Hollyleaves ook aankaart: ik ben al ‘zo ver’, nu opgeven is gewoon doodzonde van alle moeite en geld. En ook indd de dwang van de maatschappij: je ‘moet’ je opleiding afmaken. Mijn ouders staan gelukkig achter me, ookal begrijpen ze niet helemaal waarom. Dat is in ieder geval een last van mijn schouders.

En ja, waarom heb ik toen gekozen voor het onderwijs? Ik wist heel specifiek dat ik wilde lesgeven. Daar ligt mijn hart, een van de weinige dingen waarvan ik kon zeggen dat ik het ook echt kon. Ik houd van de kinderen. Ze komen binnen met minimale kennis en jij bereidt ze voor op de rest van hun leven met allerlei kennis. Er is voor mij niks mooiers.
Ik had origineel gekozen voor de docent theater opleiding, helaas niet toegelaten dus toen maar de pabo gaan doen. De eerste twee jaar vond ik het oprecht heel leuk. Goeie beoordelingen, goeie feedback, top cijfers. Maar toen kwam corona. Stage gemist, verslagen slecht terug gekregen, mentaal een flinke klap, slecht zelfbeeld. Tja, toen ik in september weer moest beginnen ging dat niet vanzelf. En dat deed het ook niet. Ik heb het gehaald tot net na de herfstvakantie toen ik letterlijk elke avond paniekaanvallen had van de stress. Afspraken gemaakt met mijn coach (die er echt geweldig mee omging, top mens) en een half jaar vertraging aangevraagd. Vervolgens een minor gedaan over Liberal Arts op de kunstacademie en hoewel mijn liefde voor het onderwijs bleef, ging dat meer over in mijn manegelessen die ik gaf aan de kleintjes dan dat ik het algehele lesgeven en alles eromheen echt miste.
En nu kom ik er niet meer in. Geen klik met mijn coach, slechte beoordelingen weer, flink achterlopen en paniekaanvallen zijn eerder regel dan uitzondering. Als ik het nu al niet red, hoe moet ik het dan in vredesnaam gaan doen als ik fulltime voor de klas moet staan?

Waarom geen tussenjaar? Even weg van school, tijdje werken (parttime of fulltime afhankelijk wat je aan kan) en de focus op iets anders.

Ga in overleg met diegene die je op school kan helpen ( vroeger was er een decaan en ook nog een vertrouwenspersoon ) en overleg wat het beste is. Waarschijnlijk eerst aan jezelf werken en gewoon werken tijdens je tussenjaar. Je hebt door je psychische problemen niet meer de puf om je op je studie te richten dus zal je eerst zelf de boel weer op de rit moeten krijgen en heeft langer doorstuderen op dit moment geen enkele zin. Of je helemaal met deze opleiding lapt of een tussenjaar neemt kun je eigenlijk pas over lange tijd beantwoorden, niet nu. Succes en sterkte.

Je hoeft zeker je mentale problemen niet hier te bespreken als je dat niet wilt hoor.
Ik was even benieuwd. Ik herken wel dingen uit je verhaal maar ik wil het niet gelijk te veel persoonlijke en naar mijn situatie toe trekken. Ik heb ook een hbo opleiding gedaan. Eerste 2 jaar eigenlijk prima en met plezier. Ik kreeg ook een dip in het derde jaar, wat tegenvallers (ook qua studie) etc. Ik zag het echt niet meer zitten en het had weinig gescheeld of ik had de handdoek definitief in de ring gegooid. Ik heb een kwart of een half jaar thuis gezeten met problemen. En het was echt een mega stap voor mij om weer te beginnen en had daar ook echt wat aanmoedigen en hulp van anderen bij nodig. Maar ik ben dus (in tegenstelling tot Hollyleaves) nog steeds altijd blij en trots dat ik toch heb doorgezet en mijn diploma heb gehaald. Ik denk dat bij mij achteraf gezien echt een optelsom van dingen was. Ja op de opleiding/stage ging even iets niet goed waardoor het makkelijk was om dat de schuld te geven. Maar bij mij speelde er meer dingen op persoonlijk gebied waardoor ik helemaal niet lekker in mijn vel zat. En ook geen andere dingen meer ondernam die mij (mentale) energie gaven. Ik denk (achteraf) dat dat allemaal meer het 'probleem' waren dan de opleiding zelf. Maar ik vind het dus lastig om jou te adviseren waar jij goed aan doet. Ik ben dus blij dat ik heb doorgezet maar Hollyleaves bijvoorbeeld niet.

Wel fijn om te horen dat je nog wel met je paard bezig bent. Het is belangrijk om dat soort dingen te blijven doen. Zoek dingen waarvan je weet dat ze je positieve energie opleveren uiteindelijk. Ook al lijkt het soms loeizwaar om te doen of aan te beginnen. Dit is wel belangrijk om niet helemaal in een dip te vallen. Maar als school/stage etc niet meer gaat en je echt zoveel energie kosten. Wat is er mis met een pauze van een half jaartje etc? Weet dat het daarna wellicht niet makkelijk is om te beginnen. Maar als de motivatie er weer is dan komt het wel. En anders ga je wat anders doen. Dat is toch ook prima.
Aangezien mentale hulp niet gelijk op gang komt en zij je wellicht niet hier gelijk mee kunnen helpen. Heb je op school wellicht een studieloopbaanbegeleider of zoiets? Iemand met wie je je twijfels over de opleiding en baan kan bespreken. Wellicht dat je daar een soort van beroepskeuzetest kan doen. Of samen eens op een rijtje kan zetten (of met een vriendin) wat nou de voor- en nadelen zijn aan doorgaan en aan stoppen. Waar zou je het meeste energie van krijgen. En wat zijn de dingen die je het meest tegenhouden om te kiezen, zoals "bang dat je faalt als je opgeeft", "bang dat het andere ook niet wat is of niet gaat afmaken", "bang voor de reactie van anderen".

Ik haal dit stukje er even uit. Het zijn vragen voor jou om zelf na te denken, je hoeft de antwoorden hier niet te geven.

- allereerst de vraag: Wil je nog lesgeven? En zo ja, wat voor vorm van lesgeven wil je doen.

Je ligt namelijk een paar dingen uit: Hart voor het lesgeven, kunst, lesgeven op een manege, kleine kinderen lesgeven.
Daarnaast benoem je een externe factor: Je coach. Kun je een andere begeleider aanvragen die meer meedenkt met jouw vorming? Je geeft aan stress te ervaren en paniekaanvallen. Je beoordelingen zijn niet goed, terwijl ze dat eerst wél waren. Waar is dat verschil ontstaan? En wat kun je eraan doen?

Je hebt je propedeuse op zak. Kun je met die P nog naar een opleiding doorstromen waar je echt hart voor hebt? Of is toch het basisonderwijs wat jou het meeste trekt?

Dit
Als je nu zo diep zit is het moeilijk om zulke grote knopen door te hakken als stoppen/doorgaan met je opleiding. Geef jezelf wat meer tijd en houd je opleiding daarbij betrokken zodat je het eventueel later weer op kunt pakken.

Nav alle tekorten bij de kinderopvang, misschien kun je hier terecht voor werk voor bijvoorbeeld 3 dagen per week, en dat je daarnaast voorzichtig wat schoolopdrachtjes doet? Je hebt in principe 10 jaar om je opleiding af te maken, dus het is zeker niet verkeerd om even de tijd te nemen, je passie terug te vinden (al dan niet met kinderen en lesgeven) en geen druk van school te hoeven voelen.

helemaal mee eens! dan kan je eerst rustig aan jezelf gaan werken. Zit er ook niet zo grote druk achter, want je hebt even de tijd..

Wat een geweldig lieve reacties allemaal

Ik vind de suggestie van een tussenjaar nemen eigenlijk wel een hele goeie. Maar als ik eerlijk zou zijn met mezelf denk ik niet dat ik dan nog terug zou gaan naar de opleiding.

Ik denk dat ik nog wel wil lesgeven, maar niet meer op een school. Je hebt zo’n gigantische verantwoordelijkheid, als jij het de kinderen niet kan uitleggen en/of aanleren hebben ze daar de rest van hun leven last van. Als ik er al alleen maar aan denk krijg ik al de kriebels. Misschien dat ik toch wil gaan voor m’n ORUN en dan de lessen bij ons full time overnemen. Maar daar wil ik nu nog geen beslissing over nemen, pas als ik echt de knoop heb doorgehakt om of te stoppen of een tussenjaar te nemen.

Het banketstaaf is dat mijn begeleider op het hbo iemand is die selectief heel begripvol is. Ik heb altijd een beetje het idee dat ze me niet echt mag, maar wel een zekere verplichting naar mij toe voelt en hier dus wel op handelt. Een ander aanvragen zou kunnen, maar eerlijk? Ik zou punt 1 niet weten hoe en punt 2 ik zou dat gesprek niet eens aan durven te gaan. Wel iets om over na te denken.

Wat ik zo lastig vind is dat ik niet goed ontdekken of ik wil stoppen omdat ik het oprecht niet leuk vind of dat ik het gewoonweg niet leuk vind omdat ik in een diepe dip zit (of misschien wel een combi van beide). Wat nou als ik nu besluit te stoppen en zodra het mentaal weer lekkerder gaat lopen ik het toch weer graag wil? Wat moet ik dan?

En als ik een tussenjaar neem: wat ga ik dan doen? Ga ik aan het werk, neem ik eerst even rust, als ik ga werken wat voor werk ga dan naar op zoek, neemt een bedrijf mij überhaupt aan? Het voelt zo onrustig allemaal.

@Daantje: wat fijn om te horen dat het jou na een lange tijd wel gelukt is! Wat jij beschrijft is iets waar ik indd ook mee zit. Zijn de problemen er doordat de opleiding me oprecht niet ligt of omdat ik mezelf even in de weg lig?
Daarbij komt voor mij persoonlijk nog ter sprake dat hoe ik mij nu voel, altijd mee zal blijven in de rest van m’n leven. Het is eerder al vastgesteld dat mijn mentale problemen (oa depressies en angst(aanvallen)) erfelijk zijn, dus in hoeverre is het eerlijk voor mezelf om te verlangen dat ik mijn opleiding zonder problemen kan afronden en mijn beroep succesvol kan afronden? Ook: hoe kan ik mijn kinderen leren voor zichzelf te zorgen als ik dat zelf nog niet eens kan?

Nogmaals lieve bokkers, onwijs bedankt Soms voelt het oprecht alsof je alleen op de wereld staat, maar hierdoor realiseer ik mij dat dat niet zo is.

Edit: spelfoutjes eruit

Kun je je enigszins inbeelden of visualiseren dat je gestopt bent met de opleiding? En hoe voelt dat, als het lukt om dat voor ogen te hebben?

Lastig ts. Je zit inderdaad met de regel dat een tweede opleiding veel geld kost als je al een diploma hebt gehaald. Ik zou dan ook zeker niet door duwen als je weet dat je dit niet meer wilt (voor nu).
Ga in gesprek met school en ben daar open in, zorg dat er een goed plan ligt om terug te keren en bewaar je cijferlijsten ect goed.

Hier ook iemand wie momenteel werkt met een havo en HBO p, dat is echt prima mogelijk!

Lieve TS, zoals meerderen ook zeggen zou ik op dit moment nog geen beslissing nemen over stoppen of doorgaan. Als ik je zo hoor hebben de meeste redenen dat je twijfelt te maken met druk en onzekerheid die je voelt. Als je over de kinderen en het lesgeven zelf spreekt lees ik daar nog steeds wel iets van enthousiasme in, ook al wordt dat nu overvleugeld door een ander gevoel.
Misschien is het ook goed om je te beseffen dat een Pabo papiertje niet per se betekent dat je voor de klas moet staan? Het kan ook een goede basis zijn voor andere banen die met kinderen of onderwijs te maken hebben, al dan niet met wat bijscholing.
Succes TS! Wat je ook beslist, het komt vast allemaal op zijn pootjes terecht.