Hierbij wil ik graag mijn ervaring delen aan juryleden en verenigingen die Bixie wedstrijden organiseren om mijn ei kwijt te kunnen en ik hoop dat juryleden hier bewust van zijn met het beoordelen.
Mijn dochter heeft gister haar eerste Bixie wedstrijd gereden maar het doel van de KNHS met de Bixie rubrieken om kinderen hierbij te stimuleren en te motiveren is naar mijn idee volledig aan voorbij gegaan.

Mijn dochter van 8 jaar (lijkt ouder door haar lengte) zit als klein kind al regelmatig op het paard.
Ze heeft een jaar bij een manege gereden juli 2018 tot juli 2019, vorig jaar herfstvakantie heeft ze haar eigen pony gekregen (7 jarige brave D-pony) maar deze is ze pas een half jaar geleden gaan rijden.
En nu 3 maanden ‘sinds we een 10 jarige bijrijdster hebben voor onze andere pony’rijdt ze ook met regelmaat en is ze bijna 2 maanden lid van een rijvereniging waar ze 1x in de week lest.

Het is een gevoelig en onzeker meisje die niet graag aan wedstrijden mee doet (en dan niet alleen met paardrijden maar met alles) en bang is af te gaan.
Op school heeft ze ook in alles bevestiging nodig dat ze het goed doet.

Omdat het rijden zo goed gaat vond ik het een goed idee haar mee te laten doen aan de Bixie en hoopte ik hiermee dat ze de bevestiging zou krijgen dat ze het ook goed doet.
Waar ik haar in eerste instantie nog had gezegd haar eerste Bixie wedstrijd begeleid te zou gaan rijden (aan het touw) blijkt de pony na een paar clublessen zo braaf en nergens naar te kijken dat dit niet nodig was.

Ze rijdt haar eerste AA proef en het gaat super, met 2 foutjes ‘verkeerde kant op aan het eind bij het van hand veranderen’ en ‘haar pony aan de rechter kant geleiden na het afstappen in plaats van links’ reed ze een brave proef en met uitzondering van het opstappen aan het eind geheel zelfstandig.
De jury komt het hokje uit en vraagt wat ze er zelf van vond ‘ze vond het goed gaan’ en de jury bevestigd dit. Nu alleen nog de puntjes op de i, ze moet de overgangen duidelijker rijden en het sturen op zich. Ik ving het commentaar op als dat ze wat zelfverzekerde op haar pony mocht zitten en daar kan ik me wel in vinden. Alleen het benoemen van ‘de puntjes op de i’ vind ik voor een 8 jarige in de klasse AA toch wel wat veel gevraagd.

De 2de proef verloopt zonder de 2 foutjes vergelijkbaar.
Jury zegt dat ze netjes heeft gereden en geeft als tip wat meer de hoeken door en wat netter op de letter te rijden.

En dan komt de prijsuitreiking, met een deelnemersveld van 14 starters met buiten mijn dochter op een D-pony alleen A en B pony’s.
Mijn dochter wordt als eerste benoemd, ze denkt haar prijs op te halen maar ze blijkt laatste te zijn geworden en beseft dit als er daarna nog 13 deelnemers worden geroepen met uiteindelijk de prijzenwinnaars. De prijsuitreiking van haar 2de proef interesseert haar al niet meer en ze gaat met haar vriendinnetje spelen. Ik luister naar de uitreiking en ben blij dat ze nu niet als laatste eindigt en wordt steeds blijer naarmate de uitreiking verliep want ze had het inderdaad goed gedaan en werd 3de.
Op dat moment roep ik haar zodat ze haar prijs op kan halen.

Als moeder ben ik ‘flabbergasted’ en niet omdat mijn dochter voor beide proeven een prijs had moeten hebben maar waarom laatste als er minimaal 5 deelnemers meerijden die duidelijk lager in niveau zijn en hierom dan ook begeleid reden (vermoedelijk 4 en 5 jarige)?
Ze heeft 11 punten verloren op ‘de hulpen’ en is dit dan omdat ze 3x been moet geven voordat haar pony aandraaft? Ik vind dit nog al streng mede dat de KNHS aangeeft dat de africhtingsgraad van de pony niet beoordeeld wordt bij de Bixie.
Ik ben er van overtuigd dat ze strenger is beoordeeld dan haar kleine mede starters en in mijn ogen kan dit niet binnen hetzelfde klassement.
Ik was graag op dit moment bij de jury gaan vragen hoe dit kan maar zij was al begonnen aan de volgende rubriek (A proeven).

We zitten met zijn tweetjes in de auto op weg naar huis en dan kom je erachter wat dit voor een impact op je kind heeft.
Je probeert haar uit te leggen dat het een jurysport is en dit wel vaker gebeurt maar ook ik kan niet uitleggen waarom kinderen die nog niet zo ver zijn als haar boven haar eindigen en snap haar gevoel dan ook wel. Ze begint te huilen en je moederhart breekt!
Dat ze een prijs heeft gehaald in de 2de proef telt dan helemaal niet meer, ze denkt niet te kunnen rijden en dit in de toekomst ook nooit goed te kunnen doen.
Haar gedachten is ook niet vreemd, ze moet dus eerst de puntjes op de i hebben voordat ze goed genoeg rijdt in de klasse AA, dat is wat de jury hiermee aangeeft.

En zelfs nu ik dit typ rollen de tranen weer over mijn wangen, het is niet makkelijk een gevoelig/onzeker kind te laten weten dat ze goed is in wat ze doet en dat ze er mag zijn!
En daar helpt deze ervaring al helemaal niet bij.

Gelukkig heeft ze de rest van de dag met haar vriendinnetje kunnen spelen en is ze niet blijven hangen in haar onzekerheid en heb ik haar direct voor de volgende Bixie opgegeven maar dan in de klasse A, zodat ze in ieder geval niet kan verliezen van kinderen die begeleid rijden.
En nu hopen dat ze het naast zich neer kan leggen maar dat zal de toekomst uitwijzen.

De contactpersoon van de organisatie heb ik de tip gegeven om in de toekomst misschien alleen de prijswinnaars te vermelden, heb dit overigens ook nog nooit eerder mee gemaakt bij mijn eigen prijsuitreikingen als volwassene.
Ik zie het nut er niet van in om het totale opgemaakt klassement te benoemen met daarbij dus de laatst geplaatste en in mijn ogen werkt dit ook niet motiverend.

Bedankt voor het lezen, een emotionele 'flabbergasted' moeder.

Waarom haar wedstrijden laten rijden, als ze dat zelf niet graag doet. Zoals ik het lees heeft ze nog niet zo lang les. En heeft ze meer plezier in het gewoon lekker thuis en op de clubles laten rijden. Ze is nog jong zat om later wedstrijden te gaan rijden, als ze dat al wil.

Omdat ik van iedereen hoor dat Bixie alleen maar positief is, een kind wat bevestiging nodig heeft zou dit hier dacht ik juist krijgen.
En dit heeft ze nodig om te groeien.

https://psychogoed.nl/hoe-help-je-een-o ... -jaar-oud/

Punt 6 Stimuleren

Dit is het moment dat je als moeder een stuk steviger in je schoenen moet gaan staan. Als het niet in een keer goed ging, ging het niet in een keer goed en dat zal een jury dan ook zo beoordelen. Zij, maar ook jij, moet hiervan leren om te luisteren naar wat de jury al gezegd heeft, en niet alleen maar naar wat er op papier staat.

Je hebt van twee jury's gehoord dat het helemaal niet zo slecht gaat en waar de ruimte voor verbetering zit, ze heeft in de tweede proef van haar allereerste wedstrijd in een best wel groot deelnemersveld de derde prijs. Dat heeft ze hartstikke goed gedaan, zeker als ze al zo onzeker is. Dat protocol is bedoeld om te kijken waar je kunt ontwikkelen in je rijden. Die jury's hebben het dus prima gedaan - alleen jullie kunnen het allebei niet horen.

Ze rijdt net. Natuurlijk valt er nog van alles te verbeteren, daarom krijg je ook die protocollen. Zo'n wedstrijdje doe je voor de lol en om er wat van op te steken. En daar kom jij als moeder om de hoek. Je kind gaat dat niet vanzelf leren, dat zal ze van jou moeten leren. En van jouw emotionele verontwaardiging leert ze niks positiefs.

Als jullie dit allebei zo vervelend vinden, waarom wil jij dan dat ze wedstrijden rijdt?

Ik zou het ook nog even laten en wachten met wedstrijden tot ze er zelf om vraagt. Zeker als jullie beiden zo onzeker zijn. Tot die tijd kun je vragen of ze mee wil doen met de clubwedstrijden. Dat gaat vaak heel leuk met die kleintjes is mijn ervaring. En het stimuleert als vriendinnetjes uit de les ook meedoen.

Overigens zou ik dit proberen te zien als goede les. Verlies hoort bij het leven en je leert er meer van dan winnen. En dat zeg ik terwijl ik als kind ook erg onzeker was. Probeer op de goede punten te focussen en zie de mindere punten als leerstof.

Vervelend voor je dochter. Ik denk dat jij haar hierbij het meeste kan helpen. Ze voelt hoe jij er over denkt. Het is blijkbaar een rubriek waar begeleiding mag. Het zou toch ook niet eerlijk zijn als er dan een ouder kindje dat los rijdt en fouten maakt, wint van een kindje dat nog vast gehouden wordt en minder fouten maakt? Het is super stoer dat je dochter los ging rijden in een rubriek waar nog veel kinderen vast gehouden moeten worden. Ze heeft dan wel in de eerste wedstrijd geen prijs, maar ze deed het toch wel even mooi. En dan ook nog eens de tweede proef wel een prijs. Wat een prestatie. Ik denk dat als jij het omdenkt dat je dochter je daarin volgt.

Mijn dochter krijgt niets mee van mijn emotionele verontwaardiging dat ten eerste!
Hooguit dat ik niet kan uitleggen waarom ze onderaan eindigt.

Er is altijd ruimte voor verbetering, dat is er voor iedereen ongeacht welke klasse je rijd dus commentaar is ook geen probleem zoals ik aangaf kon ik me daar ook in vinden.
Maar dat neemt niet weg dat je dan in de klasse waarin je rijd wel goed kan rijden.

Jammer dat jullie niet (willen) zien wat dit met een gevoelig/onzeker meisje doet maar denk dat alleen ouders dit begrijpen die in een vergelijkbare situatie zitten.

Wat ik heel rot aan het verhaal vind is dat jij uit je moeder emotie spreekt en ik gewoon als een omstander. Voor jou zit hier veel meer negativiteit aan dan voor mij.

Puntjes op de i kan je op meerdere momenten opvangen namelijk. Verkeerd rijden en het begeleide van je pony vanaf de andere kant is helaas punten aftrek, maar dat is in elke klasse. De bixie proeven zijn er om onze kinderen met positief commentaar weg te sturen en een wedstrijd gaan ze niet in om te winnen. Ik vond dit commentaar positief en ik denk dat het meer jouw moederhart raakt dan dat er gisteren dus werkelijk iets negatiefs vanuit de bixie is gebeurd.

Ik denk dat je je dochter niet helpt door mee te gaan sippen, dat geeft je dochter het idee dat het inderdaad niet zo goed is gegaan. Waarom? Ze heeft hardstikke goed gereden. Beide jury's hadden kleine opmerkingen om het nog beter te doen, en in 1 proef had ze nog een prijs ook. Vier een feestje, ga naar de McDonalds, koop een cadeautje.

Door aan te geven dat het een jurysport is en dat mamma het ook allemaal niet begrijpt, maak je voor zo'n meiske wedstrijden alleen nog maar ingewikkelder. Blijkbaar zijn jury's magische wezens die maar wat doen.

Hou het positief, maak er een topdag van, en laat je niet zo beïnvloeden door de einduitslag, dan wordt het voor je dochter ook allemaal wat lichter. En als jij (als moeder) er nog zoveel moeite mee hebt dat je er een dag later nog een treurig emotioneel bericht op een forum over moet schrijven, misschien moet je dan nog een paar maanden/jaartjes wachten tot jullie er allebei aan toe zijn.

Juist wel, maar ik denk dat jij als moeder zelf te veel waarde hecht aan de uitslag en dit wel degelijk door je dochter is aangevoeld. Dat helpt haar onzekerheid ook niet.
Verder sluit ik me bij Anoeska aan.

Jammer maar als ik aangeef dat ik mijn emotie niet toon aan mijn dochter dan word hier volledig overheen gelezen!
Ik prijs haar en geef aan dat ik erg trots ben maar helaas neemt een kind niet alles van je aan als ouder!

Volledig mee eens. Misschien is het ook handig om te bedenken dat je als ouder verantwoordelijk bent voor de opvoeding van je kind en waar je je dochter zoal aan bloot stelt, dit ligt niet bij de wedstrijdorganisatie of bij de jury. Het is jouw taak om je dochter te leren omgaan met teleurstelling, maar ook met succes. Je hebt in dit geval beide niet gedaan. Bedenk ook wat voor ouder je wilt zijn voor je kind in de sport, probeer er eens met andere ogen naar te kijken. Ter inspiratie een link naar een interessante 2Doc over kinderen in topsport: https://www.2doc.nl/documentaires/series/2doc/2019/oktober/turn.html .

Trouwens

Dat alle kandidaten in de bixie genoemd worden heeft ook een reden.

Ieder kind dat naar voren stapt om het protocol te halen krijgt namelijk een applaus! Iedereen verdient dat en zo krijg je niet het idee dat alleen de 1e 3 nummers het goed deden.

Topsport?
Je weet niet waar je over praat wat mijn kind betreft, ze zal nooit in de topsport gaan daar liggen onze ambities niet.
Een gevoelig en onzeker kind dat is waar het hier over gaat!
Een kind met een achtergrond!

Ik begrijp niet zo goed wat je van de jury en/of organisatie verwacht. Het klinkt mij alsof je het zelf allemaal veel te serieus neemt en dit (onbewust) op je dochter afstraalt.

Ik kan me best voorstellen wat dit met een gevoelig/onzeker meisje kan doen, maar onderschat je eigen rol daarin niet.

Een kind voelt heel veel. Zeker een gevoelig kind, voelt dingen ook al zien ze niks aan je.

Als ik dit zo lees, zou ik de Bixie wedstrijden maar even een jaartje laten liggen. Ik snap dat dit pijn doet aan je moederhart, en het is absoluut niet leuk om laatste te worden op een wedstrijd, maar als dit zoveel stress en drama geeft voor jullie beiden, zou ik het wel weten. Het is notabene een Bixie wedstrijd, jeetje. Laat je meisje lekker rondhobbelen op haar pony zonder die prestatiedruk. Als ze er zelf weer eens over begint, kan ze best wel weer eens aan een wedstrijdje meedoen. Het moet leuk blijven, en hier zal ze niet minder onzeker van worden.

Wat had je voor reacties verwacht, of wat wil je horen? Want de reacties gaan nu veel de kant op de je je niet teveel moet laten beinvloeden door 1 'wedstrijd'dagje en lekker leuke dingen met je dochter moet blijven doen. Hou het leuk en licht. Maar daar reageer je negatief op en je voelt je niet begrepen. Wat zou je dan wel willen?

Ik denk dat je er als moeder eerder te dicht op zit in sommige situaties. Je wil je kind beschermen tegen alle vormen van onrecht en dat is heel mooi. Maar ik sluit me ook bij anouska aan. Kinderen pikken veel op van hun omgeving, ook onbewuste signalen. Door dit zelf zo positief mogelijk te benaderen kan je het makkelijker maken voor je dochter.

En ik weet hoe het is om faalangst te hebben. Mijn ouders zijn daar gelukkig nooit in meegegaan. Ze benoemden de positieve dingen: goed je best gedaan, pony was braaf, ervaring opgedaan, leuke dag weg met pony etc etc. En over een mindere uitslag waren ze heel simpel, dat is helemaal niet erg, het hoort erbij de volgende keer probeer je het gewoon opnieuw. Zelfs anky van Grunsven is ergens begonnen en die verloor ook weleens.

En waarom is het zo erg dat ze zich er even rot onder voelt? Kinderen moeten leren omgaan met verlies en het verwerken ervan. Natuurlijk roept ze nu dat ze het nooit meer wil en het niet kan. Dat gevoel overheerst op dat moment. Ik heb dat ook zo vaak gedacht en gezegd, maar toch kriebelde het dan weer een keer en wilde ik wel op wedstrijd. En op een dag gaat ze winstpunten rijden en wellicht wat prijzen pakken en dan denkt ze waarschijnlijk met een trots gevoel terug op de lastige weg die ze heeft afgelegd.

Onze ambities?
Misschien heeft het kind andere ambities!

Ik ben zowel moeder als instructrice dus ik Zie de teleurstelling wel vaker die je bedoeld. Maar het zijn vaak de volwassene die er een negatieve draai aan geven. Ga niet bij de jury verhaal halen. Jury kijkt nu eenmaal toch naar een 5 jarig kind anders dan een 8 jarig kind. Dat is lastig in dezelfde rubriek. Een 8 jarig kindje wat onzeker rijd zit heel anders bijv dan een zekere 5 jarige. Dat kan andersom net zo goed en daarom is km’s maken je beste vriend op die leeftijd. Het is haar eerste wedstrijd, ze is al onzeker en nerveus maar uit je bericht maak ik ook op dat ze niet stond te springen om te starten. Een kind wat mega enthousiast is op wedstrijd krijgt vaak extra energie om het goed te doen, hoe klein ze ook zijn. Ik denk dat je dochter thuis eerst wat zekerder moet worden en vooral ook het plezier krijgen en echt ook op wedstrijd wil. Tuurlijk kun jij zeggen super goed gedaan! Maar als ze laatste wordt dus blijkbaar niet.... Een kind van 8 beseft zich dat wel hoor. Het is een leerproces en ik zou haar zeker vaker laten gaan als zij dat ook wil. Maar bang op wedstrijd laten gaan is een afrader.
Probeer haar wel te motiveren maar de wedstrijdsport is echt wel hard voor kindjes, er kan er maar 1 winnen ten slotte.

Waar ik benieuwd naar ben, waarom is plaatsing überhaupt relevant?

Als je een doel stelt waarop je zelf of je dochter invloed heeft(juiste kant pony begeleiden) dan kun je doelen behalen waar je invloed op hebt en ben je niet afhankelijk van de jury.

Denk dat niet 1 woord wat ik benoem juist is 'onze of haar'.

Daar vergis je je in. Ik heb bij veel ponywedstrijden gevrijwilligerd en heb daar van alles voorbij zien komen, vandaar dat ik ook twee keer heb nagedacht of ik dit nou zo moest opschrijven. Jouw kind is niet het enige onzekere meisje dat op wedstrijden meedoet - niet voor niets werd op 'mijn' manege heel lang helemaal niets uitgereikt bij de F-proeven. Of ja, allemaal hetzelfde blauwe lintje.

Jij en je dochter zouden er allebei bij gebaat zijn om het niet als wedstrijd te zien. Dat zijn de bixies ook helemaal niet: het is de gelegenheid om eens aan een nieuw setje ogen te laten zien hoe het gaat, en je paard leuk op te tutten. De bixies moeten jullie allebei niet willen zien als wedstrijd waar het om de medailles gaat. Daar zijn ze namelijk niet voor bedoeld. Dat gaat je dochter heel veel verder helpen in haar onzekerheid.

Zij heeft het namelijk hartstikke goed gedaan. Niet alleen omdat jij als moeder altijd wel trots op haar bent, maar ook omdat ze twee keer een proef netjes heeft uitgereden met een brave pony. En als ze in mijn ring had gereden, had ze dat van mij ook nog wel extra gehoord.