Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 1 van de 2 [ 34 berichten ]
Ga naar pagina 1, 2  Volgende
Plaats een nieuw onderwerp

Een vriend gered van een zelfmoord poging.. en nu?

 
Profiel   

Hey allemaal!

Ik heb dit in eerste stantie voor Reddit geschreven, vandaar dat het in het Engels is en misschien stopt dat ook de wat jongere bokkers van het meelezen :+. Ook is het een beetje in een story telling way geschreven, maar het is allemaal echt.

Het moest er gewoon even uit, ik wist even niet meer wat ik ermee moest.

Als iemand ooit in dezelfde schoenen heeft gestaan als ik, voel je dan vrij om je ervaringen te delen.

Uiteraard heb ik niet zijn echte naam gebruikt om privacy redenen.


Voor de genen die Engels toch iets te lastig vinden maar wel mee willen lezen, hier is een samengevatte versie in het Nederlands.

Ik heb dus afgelopen zaterdag avond een vriend van een spoorlijn brug moeten halen. Hij belde me, en vertelde me dat hij het ging doen, dat hij zelf moord zou plegen. Ik ben toen meteen in actie gesprongen, hem gevonden en mee genomen in de auto.

Het was een enorm enge ervaring, niet alleen om in je eentje in het donker een spoorlijn brug op te klimmen waar een vriend van je boven aan de rand staat, maar ook omdat er nog wat geschiedenis aan vast zit.

Ik spreek deze jongen over zijn mentale gezondheid al een paar maanden nu. Hij heeft me destijds een bericht gestuurd of hij met me over dit kon praten en uiteraard zei ik dat ik er altijd voor hem zou zijn als hij iemand nodig had. Alleen neemt dat niet weg van het feit dat we nooit close waren, hij was een bekende, maar niet iemand waarvan ik zou zeggen dat hij een vriend was. Vreemd dus, dat hij met mij over zijn depressie wou praten.

In de daarop volgende weken werden de gesprekken steeds intenser. Hij bleef maar zeggen dat hij een vriendin wou, waarop ik alleen maar kon antwoorden dat hij wel iemand zou vinden uit eindelijk en nog niet de juiste persoon had gevonden.

Uiteindelijk liet hij me weten dat hij eigenlijk mij wel erg leuk vond, waar ik hem helaas op moest afwijzen. Ik heb geen gevoelens voor hem, ook wou ik hem niet aan een lijntje houden. Dat was natuurlijk even heel ongemakkelijk voor hem. De gesprekken daarna waren wat vreemd, ik kreeg er rare “vibes” van.

Het moment dat ik in het donker aan het zoeken was naar hem, realiseerde ik me opeens dat dit misschien wel opgezet zou kunnen zijn. Dat wellicht hij nu een punt had bereikt van emotie en mentale instabieliteit dat hij mij pijn wou doen. Onder het mom van “als ik je niet kan hebben, kan niemand je hebben”. Het zou namelijk niet de eerste of laatste keer zijn dat je zo’n verhaal hoort.

Dit was een heel eng moment voor mij, maar ik ben alsnog de brug op geklommen. Over het spoor gesprongen en heb het voor elkaar gekregen hem mee naar beneden te halen en met mij mee te gaan in de auto.

Ik heb diezelfde avond nog de politie ingelicht en zij hebben de volgende ochtend actie ondernomen en zijn in contact gekomen met zijn werkgever. Wat er nu precies gebeurd is, weet ik niet. Ik heb hem sinds zondag niet meer gesproken omdat ik wat afstand van de hele situatie wou nemen.

Ik wou gewoon even mijn ei kwijt. En natuurlijk is het fijn om van andere bokkers te horen hoe zij zijn omgegaan met dit soort situaties.


Citaat
So it was Saturday night, I was in my pyjamas in bed, rolled up in my blankets watching Netflix. Suddenly my phone rings, it’s Chris. I yawn and pick up the phone.

“Hello?”

“Jane, I am so sorry, oliebol oliebol oliebol, I’m gonna do it, I’m so sorry.”

I immediately shot up out of bed, I knew exactly what this meant. You see, Chris has been depressed for a while now. I only know this because he told me, which for a long time puzzled me as we were never close in the first place. He used to come into the pub where I used to work a few years ago, he even ended up taking on my job there when I left.

A few months ago he contacted me randomly, asking if he could talk to me about something. Confused I agreed and we had a chat that same evening. He told me that he was struggling with his mental health although he couldn’t give me any specific reason for feeling the way he did. I told him that I would always be there for him if he needed someone to talk to.

And that he did, over the following months we spoke at least weekly over text. I slowly figured out that the problems he was having were personal and only present in his head, in the sense of feeling worthless and unattractive. There were ups and downs, at one point he wasn’t doing well and he messaged me if I would go to the cinema with him. I agreed and off we went, it was fine, we watched a film and both went our separate ways afterwards. He just needed someone to agree to hang out with him.

Some months go by and the conversations we had slowly started to become strange. They became repetitive, he kept saying that he would never find a girlfriend. Or maybe he just needed a ‘shag’ to make him feel better. I tried to tell him all sorts of things, that there will be someone out there for him, to not rely his happiness on other people and he just hasn’t found the right person yet.

Suddenly he hits me with “Would you like to go on a date with me?” and for a hot minute I do not know how to reply. No, I had no feelings for this guy whatsoever. I had started caring for his wellbeing over the last few months, but that was it. I kindly denied his offer and told him I was actually already seeing someone, as he kept sending me a ton of messages apologizing and saying that he shouldn’t have asked.
The next day I receive a message from Chris asking if we could meet up so he can explain to me why he had asked me out the night before. I agreed and met him in our local coffee shop. He sat down across from me nervously, fiddling with his keys, barely making eye contact. I tried to carry the conversation, talking about work, gym and little unimportant things like the weather. An awkward silence fills the space between us as I study him. The way he looks uncomfortable on the chair, flipping his keys around betweens his hands.

“Don’t look at me like that.” He says suddenly.

“Like what?”

He looks up at me and shrugs his head. “I don’t know, just don’t look at me.”

I realize that he must feel embarrassed from being rejected, and doens’t have a huge self esteem to start off with.

“Look, it’s okay to be embarrassed, but it’s just me, you know you can still talk to me. I won’t drop you just because of what happened last night.”


I try to reassure him, to talk to me. I try to still be that friend that will listen to his problems, but as I wait for him to tell me why he actually wanted to see me, he gets up, grabs his stuff, tells me he is sorry and leaves.

My phone then starts buzzing, messages flooding in from Chris. He is sorry that he left me like that, but he just couldn’t speak. That he had liked me for a while now, but that I was too good for him.

Fast forward to a week ago, we had put the awkwardness past us and I was still the listening ear that he needed. I didn’t feel quite comfortable when I saw him out and about. I don’t know why, but I just felt bad vibes eventho I had listened to him for months now. Things weren’t going well, he told me that he felt he was fighting a loosing battle. As much as I tried to tell him differently, he didn’t want to hear it.


This brings us back to last Saturday night.

Hello?”

“Jane, I am so sorry, oliebol oliebol oliebol, I’m gonna do it, I’m so sorry.”

“Chris, stay on the phone with me! I’m coming to get you, where are you?”

I hear him cry softly through the other end of the phone as he eventually tells me where he is. He is on a railway bridge, with a noose, ready to go.

You know when things happen, and afterwards you think “I should’ve done this differently.” ...this was one of those moments. I ran down the stairs, shoved on my housemate’s slippers on on the way out and jumped in my car. It was an intense search as I didn’t actually know where to go. The railway bridge is out of the way from the road, out in the country side. No lights, pitch black, a dying battery in my phone and an howling cold wind rushing through the trees. After abandoning my car on the side of the road I run along side a graveyard when I finally see a little light far away. I start running towards it when finally the dark shadows of a bridge take shape.

A cold shiver runs down my spine, suddenly all the puzzle pieces fall together. I always thought it was strange that he chose me to talk to, we were never that close. Maybe he used his mental health just to get to me. To give me a reason to keep talking to him.

It wouldn’t be the first time you would hear a story like this, where someone driven by strong emotions, ends the others life in the thought of “If I can’t have you, then nobody can”. Have I just walked straight into a trap? I shake my head, there’s no time for me to think like this. This isn’t about me, this is about saving someone else.
I am underneath the bridge when I get there. Chris is still standing at the top, phone in one hand, noose in the other. I start climbing up the side of the bridge, fighting my way through muddy tracks and bushes.


When I finally get to the top I am welcomed by a strong smell of alcohol. My eyes meet his, but his gaze is off. I can not put into words how scary it is to stand on top of a railway bridge at night, where trains could possibly come by. With the only light coming from the moon that shapes the outline of a mans silloutte holding a noose.

I slowly walk towards him, arms open and embrace him. I squeeze my eyes shut tightly as I wait for my faith. Will I be thrown of the bridge, or maybe have a knife sticking in my chest? A few seconds pass and I’m still breathing, I am fine. I slowly start to pull him away from the edge.

“Come on Chris, let’s go get a milkshake and we can talk about this.”

“Okay.. yeah, we’ll get a milkshake.”

It’s a silent walk back to my car, apart from the few times he stopped and said “I should go back, I should just do it.” To which I just kept dragging him down towards my car and kept convincing him to come with me.

When we finally reached car I asked him where he got the rope from to tie the noose with. Apparently he got it from the firestation where he works. I made him drop it back off on the way, as it was the firestations property. Otherwise I would’ve kept it myself, aslong as he wouldn’t have had it.

I don’t know what else to say about the rest about the rest of the night. It was weird, a very surreal experience . When I drove through the drive-tru at McDonalds with him I wondered how many people had been through the same drive-tru with someone they just pulled off a bridge.

After having spend an hour in the car park, we decided it was time to go home. I ended up dropping him off home with his parents. It wasn’t until I got home that it all started to kick in. I rang someone close to me and told him what had happened and asked for advice on what to do now. I ended up ringing my local police that same night, they wrote a report and told me they would visit him in the morning. As they believed he would be safe for the rest of the night. They said I did the right thing in contacting them.

The next day the police had gotten in contact with one of the head officers from the fire brigade and they ended up having a chat with Chris. If this had an impact on his job or position I do not know. I haven’t spoke to him much since that Saturday night. Chris messaged me on the Sunday morning, thanking me regardless of the fact that I got the police involved and said that I did save his life that night.


Thanks for reading the whole story!
Has anyone else been through similar experiences? I feel like I’m doing okay, the images flash through my head a few times a day, of us standing on top of the bridge, or the sudden fear I had as I walked down towards the bridge.



Laatst bijgewerkt door Dani op 14-03-19 08:41, in het totaal 1 keer bewerkt

Vertaalde versie toegevoegd in overleg met TS

Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 12-03-19 23:07 



 
Profiel   

Intens :(:) Het laat je nooit meer los. Ik heb zelf een gesprek gehad laat op de avond met iemand die er de volgende dag niet meer was. Steeds blijf je denken, wat als ik harder geprobeerd had om er doorheen te prikken? had ik meer moeten aandringen? Ik was nog heel jong en had nooit gedacht dat hij er zomaar de volgende dag niet meer zou zijn. Maar jaren later 3 mensen weer op weg kunnen helpen en dan besef je dat het een state of mind is. Soms kun je wel wat, soms niet. Het is fijn als je wel kunt helpen, maar als het niet lukt; dan is het niet omdat je het niet geprobeerd hebt of had willen proberen, maar omdat ze je niet lieten helpen. Heb je zelf hulp om er mee om te gaan?

Link naar dit berichtGeplaatst: 12-03-19 23:25 



 
Profiel   

peach2001 schreef
Intens :(:) Het laat je nooit meer los. Ik heb zelf een gesprek gehad laat op de avond met iemand die er de volgende dag niet meer was. Steeds blijf je denken, wat als ik harder geprobeerd had om er doorheen te prikken? had ik meer moeten aandringen? Ik was nog heel jong en had nooit gedacht dat hij er zomaar de volgende dag niet meer zou zijn. Maar jaren later 3 mensen weer op weg kunnen helpen en dan besef je dat het een state of mind is. Soms kun je wel wat, soms niet. Het is fijn als je wel kunt helpen, maar als het niet lukt; dan is het niet omdat je het niet geprobeerd hebt of had willen proberen, maar omdat ze je niet lieten helpen. Heb je zelf hulp om er mee om te gaan?


Ik ben ook enorm blij dat ik de telefoon opnam! Ik had eigenlijk plannen voor die avond maar ben uiteindelijk niet gegaan omdat ik te moe was. Als ik een gemiste oproep had gehad en de volgende ochtend wakker was geworden met het bericht dat hij er niet meer was had ik mezelf dat nooit vergeven.

Ik heb 2 vrienden en mijn moeder die ervan af weten wat er dit weekend gebeurd is en die kunnen mij helpen. Hoe dan ook vind ik het altijd fijn om dingen van me af te schrijven, en daardoor ook andere ervaringen van mensen te lezen!

Link naar dit berichtGeplaatst: 12-03-19 23:32 



 
Profiel   

Ik ben zelf 4 jaar lang de persoon geweest die aan de rand van de brug zou staan. Heel vaak in m'n eentje aan de kant van de sporen gestaan. Een vriend gehad die (in mijn hoofd dan) wel de moed had gevonden om het te doen.
Ik aanvaarde geen hulp, had intensieve begeleiding en medicatie maar trok nooit aan de alarmbel als ik een donkere periode in ging. Hield altijd het masker op, tot als ik op was. Ik was leeg, moe, verzopen in eindeloos verdriet en vooral leegte. M'n moeder een sms'je gestuurd met heel kort in uitgelegd dat ik bang was van mezelf, 2 weken later zat ik op de crisisdienst voor 2 weken. Ik heb m'n leven daar gehaat, maar achteraf de beste beslissing geweest. Het leven is mooi nu, ben bezig met studies die ik graag doe, heb terug een paard, etc.

Het enige dat ik kan meegeven, als er iemand naar jou komt met zijn problemen wimpel het alsjeblieft nooit weg. Je weet nooit wat er in een persoon omgaat, wat voor jou klein lijkt kan voor een ander iets heel groot zijn. Als je het niet vertrouwt of de persoon vormt een gevaar voor zichzelf een ouder of andere naaste van die persoon inlichten. Als dit geen optie is de politie.

Link naar dit berichtGeplaatst: 12-03-19 23:50 



 
Profiel   

Wat vonden je ouders ervan?
Ik zou woedend zijn als mijn dochter naar zo'n plek gaat om iemand te redden, ipv bijvoorbeeld de politie te bellen en aan te geven waar je vermoed dat hij is.

Link naar dit berichtGeplaatst: 12-03-19 23:54 



 
Profiel   

Sunnda schreef
Wat vonden je ouders ervan?
Ik zou woedend zijn als mijn dochter naar zo'n plek gaat om iemand te redden, ipv bijvoorbeeld de politie te bellen en aan te geven waar je vermoed dat hij is.


Politie kan net de trigger zijn om te springen. Je ziet op zo'n moment liever een vertrouwd gezicht.

Link naar dit berichtGeplaatst: 12-03-19 23:56 



 
Profiel   

Heftig verhaal en wat heb jij goed voor hem klaar gestaan!!

Ik heb zelf gelukkig geen ervaring, maar zou je willen aanraden om contact op te nemen met 113.nl. Hier kun je je verhaal kwijt en ook advies vragen als je dit fijn vindt.

Sterkte!

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 00:00 



 
Profiel   

Sunnda schreef
Wat vonden je ouders ervan?
Ik zou woedend zijn als mijn dochter naar zo'n plek gaat om iemand te redden, ipv bijvoorbeeld de politie te bellen en aan te geven waar je vermoed dat hij is.

Waarom? Ik zou dan weer woedend zijn als mijn ouders hier woedend om zouden worden... De grap is, je kunt meestal beter geen risico nemen als het om mensenlevens gaat hè.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 00:05 



 
Profiel   

Luca03 schreef
Sunnda schreef
Wat vonden je ouders ervan?
Ik zou woedend zijn als mijn dochter naar zo'n plek gaat om iemand te redden, ipv bijvoorbeeld de politie te bellen en aan te geven waar je vermoed dat hij is.


Politie kan net de trigger zijn om te springen. Je ziet op zo'n moment liever een vertrouwd gezicht.

Dat is een persoonlijke ervaring en geen algemeen geldende regel.
Buiten dat zou ik des duivels zijn als mijn dochter een psychisch instabiel figuur ontmoet die uiteindelijk aangeeft gevoelens te hebben, afgewezen wordt, daar slecht mee om kan gaan en dan midden in de nacht op een spoorwegbrug staat waar mijn dochter als enige heen gaat om hem te moeten redden. Met alle respect, maar er zou niet een, maar meerdere alarmbellen moeten gaan rinkelen. Nu is het allemaal.goed afgelopen gelukkig, maar dit had ook anders kunnen gaan..

Mijn vader zei altijd: een held is plat gezegd iemand die hele domme dingen heeft gedaan en het geluk heeft dat diegene het overleeft heeft.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 00:08 



 
Profiel   

Sunnda schreef
Luca03 schreef
Politie kan net de trigger zijn om te springen. Je ziet op zo'n moment liever een vertrouwd gezicht.

Dat is een persoonlijke ervaring en geen algemeen geldende regel.
Buiten dat zou ik des duivels zijn als mijn dochter een psychisch instabiel figuur ontmoet die uiteindelijk aangeeft gevoelens te hebben, afgewezen wordt, daar slecht mee om kan gaan en dan midden in de nacht op een spoorwegbrug staat waar mijn dochter als enige heen gaat om hem te moeten redden. Met alle respect, maar er zou niet een, maar meerdere alarmbellen moeten gaan rinkelen. Nu is het allemaal.goed afgelopen gelukkig, maar dit had ook anders kunnen gaan..

Mijn vader zei altijd: een held is plat gezegd iemand die hele domme dingen heeft gedaan en het geluk heeft dat diegene het overleeft heeft.



Mijn moeder vond het natuurlijk eng toen ze het de volgende dag hoorde, maar ik ben 22 en woon in Engeland en mijn moeder woont in Oosterijk.

Maargoed mijn eerste reactie toen ik de telefoon opnam was niet “een psychisch instabiel figuur belt me” maar iemand met wie in al maanden praat over mentale gezond heid is tot zijn einde toe.

Zoals ik ook schreef, ik dacht achteraf pas dat ik het anders aan had moeten pakken, maar op dat moment ging ik gewoon op auto-pilot om hem te helpen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 01:15 



 

Fijn dat je zn leven gered heb TS, maar denk je niet dat het nu tijd word om afstand te nemen? Hij heeft duidelijk een oogje op je en dat zal hem niet helpen. Hij trekt je erin mee. Straks is het wel dat mes of die duw van de brug, groter risico als er alcohol/drugs bij betrokken zijn, denk aan jezelf.

Of ik moet hem verkeerd peilen naar aanleiding van dit verhaal ... is het al lang geleden dat je hem afgewezen hebt?

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 02:09 



 
Profiel   

Ik ben bang dat jij nu vaker de held moet spelen. Heel banketstaaf, maar hij krijgt hier wel je aandacht mee. Je zet je eigen plannen opzij als hij zulke dingen zegt en uit. Klinkt echt super hard maar zorg ervoor dat je niet jezelf gaat afvragen 'wat als ik geen reactie geef' of 'hoe tref ik hem aan als ik niks zeg'.
Ooit en stel gesproken waarvan zij zelfmoordneigingen had (psychisch geval met dissociaties). Hij nam werkelijk alle scherpe voorwerpen mee naar zijn werk in een ikea tas. Ooit moest ik een rolstoel voor die meid ophalen en bij Har afgeven en op de terugweg bedacht ik me 'wat tref ik zometeen aan bij haar thuis... Wat als ze zichzelf van kant heeft gemaakt?'
Dat gevoel moet haar partner non stop hebben, elke dag. Bizar.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 02:42 



 
Profiel   

Jeetje!
Wat heftig zeg, ontzettend veel respect voor hoe je hier mee bent omgegaan. Hoe gaat het nu?

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 04:10 



 
Profiel   

Ikzelf heb niet in die situatie gezeten, wel een bekende van me. Haar ex-vriend bleef ook gevoelens houden, zat er mentaal ook doorheen en heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd met een afscheidsbrief aan haar gericht. Gevolgen voor haar waren enorm, zij heeft er ook mentaal een flinke klap van gehad en is jaren daarmee kwijt geraakt. Heeft maandenlang in een kliniek gezeten, haar mooie opgestarte winkeltje wat haar droom was is ze mee moeten stoppen. Inmiddels is dit bijna 20 jaar geleden, ze is nooit meer in de haar geliefde branche teruggekomen en alles heeft nog invloed op haar leven.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 07:36 



 
Profiel   

emptyy schreef
Fijn dat je zn leven gered heb TS, maar denk je niet dat het nu tijd word om afstand te nemen? Hij heeft duidelijk een oogje op je en dat zal hem niet helpen. Hij trekt je erin mee. Straks is het wel dat mes of die duw van de brug, groter risico als er alcohol/drugs bij betrokken zijn, denk aan jezelf.

Of ik moet hem verkeerd peilen naar aanleiding van dit verhaal ... is het al lang geleden dat je hem afgewezen hebt?


Denk inderdaad dat het tijd is om afstand te nemen. Ik heb hem sinds zondag ochtend ook niet meer gesproken. Heb ook afgesproken met de politie dat als ik ooit weer zo een telefoontje krijg om hun eerst te bellen, ook al is dat misschien niet wat Chris zou willen.

En ongeveer 3 weken/maand geleden dat ik hem afwees.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 08:13 



 
Profiel   

Sunnda schreef
Luca03 schreef


Politie kan net de trigger zijn om te springen. Je ziet op zo'n moment liever een vertrouwd gezicht.

Dat is een persoonlijke ervaring en geen algemeen geldende regel.
Buiten dat zou ik des duivels zijn als mijn dochter een psychisch instabiel figuur ontmoet die uiteindelijk aangeeft gevoelens te hebben, afgewezen wordt, daar slecht mee om kan gaan en dan midden in de nacht op een spoorwegbrug staat waar mijn dochter als enige heen gaat om hem te moeten redden. Met alle respect, maar er zou niet een, maar meerdere alarmbellen moeten gaan rinkelen. Nu is het allemaal.goed afgelopen gelukkig, maar dit had ook anders kunnen gaan..

Mijn vader zei altijd: een held is plat gezegd iemand die hele domme dingen heeft gedaan en het geluk heeft dat diegene het overleeft heeft.

Ik vind dit een behoorlijk heftig statement. Wat als het je eigen kind zou zijn die op de brug staat, die een vriend belt om te zeggen dat ie eraf gaat springen, en die vervolgens niet op komt dagen omdat diens ouders het niet toestaan?

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 08:17 



 
Profiel   

Ik heb ooit een vriendin geholpen die een overdosis pillen had genomen. Erg naar. Volledig in overlevingsmodus heb ik haar geholpen. Zelf had ik mijn gevoel uitgeschakeld. Heb daarna contact opgenomen met de, naar mij inziens, juiste instanties en personen. Maar heb daarna wel afstand genomen. Merkte ook dat de persoon in kwestie daar behoefte aan had, daar ik hem onbewust herinnerde aan dat dieptepunt.
Maar de nare herinneringen blijven toch. Het is al een hele tijd terug.
Mocht je er meer over willen praten, kan je me een berichtje sturen. Ook is 113.nl goed.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 08:39 



 
Profiel   

Ik denk dat je er heel erg goed aan hebt gedaan om het op deze manier op te lossen. Ik ben benieuwd wat Chris nu gaat doen qua hulp, therapie o.i.d?

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 08:51 



 
Profiel   

Wat geweldig dat het in dit geval goed uit heeft gepakt. Hopelijk krijgt hij nu goede hulp.
Ik vind het wel altijd beetje moeilijk. Want toen ik jong was heeft iemand waar ik mijn ‘relatie’ mee beëindigde ook veel gedreigd met zelfmoord. Ik voelde me daar toen erg rot over maar was gelukkig sterk genoeg om er niet in mee te gaan. Ik vind het altijd lastige zaken, wanneer is het serieus en wanneer is het een vraag om aandacht of zelfs een dreigement.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 08:52 



 
Profiel   

Mijn tip: zorg dat je er zelf niet in meegezogen gaat worden. Zorg goed voor jezelf en probeer op gepaste afstand te blijven. Je kunt een luisterend oor zijn, maar probeer toch zoveel mogelijk aan de professionals over te laten. En wat inderdaad ook verstandig is, is om zelf met een professional te praten. Misschien hoeft het maar een keer, maar ik wilde dat wij wat meer informatie hadden gekregen destijds.

Zelf heb ik al tien jaar te maken met mijn jongere broer die meerdere serieuze pogingen heeft gedaan en de laatste tijd zelfmoord (naar mijn idee) gebruikt als chantagemiddel. Hij zit emotioneel inderdaad volkomen vast en aan de grond, is drugsverslaafd en kampt met NAH, maar accepteert nauwelijks hulp. Verwacht dit vervolgens wel weer van mij en mijn vader (moeder woont in verpleeghuis op 62 jarige leeftijd ivm doorgemaakt cva), beloofd beterschap en valt net zo hard weer terug. Inmiddels ben ik mentaal en lichamelijk ingestort (december 2017) door verschillende oorzaken, waar dit er helaas een van is. Mijn vader is zwaar overspannen door de hele situatie.

In ons geval is het best heel lastig om afstand te nemen. Het is mijn broer, mijn vader zijn zoon en we kennen hem heel anders dan hij nu is. Loslaten is daarbij ook niet mijn sterkste punt en soms krijg je toch weer hoop op verbetering als je ziet dat hij er goed mee bezig is.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 09:33 



 
Profiel   

daphne_xxx schreef
Ik denk dat je er heel erg goed aan hebt gedaan om het op deze manier op te lossen. Ik ben benieuwd wat Chris nu gaat doen qua hulp, therapie o.i.d?


Hij had al therapie en medicatie, ik neem aan dat zijn therapeut is ingelicht en dat zij ook verder actie zal ondernemen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 11:30 



 
Profiel   

Moska schreef
Mijn tip: zorg dat je er zelf niet in meegezogen gaat worden. Zorg goed voor jezelf en probeer op gepaste afstand te blijven. Je kunt een luisterend oor zijn, maar probeer toch zoveel mogelijk aan de professionals over te laten. En wat inderdaad ook verstandig is, is om zelf met een professional te praten. Misschien hoeft het maar een keer, maar ik wilde dat wij wat meer informatie hadden gekregen destijds.

Zelf heb ik al tien jaar te maken met mijn jongere broer die meerdere serieuze pogingen heeft gedaan en de laatste tijd zelfmoord (naar mijn idee) gebruikt als chantagemiddel. Hij zit emotioneel inderdaad volkomen vast en aan de grond, is drugsverslaafd en kampt met NAH, maar accepteert nauwelijks hulp. Verwacht dit vervolgens wel weer van mij en mijn vader (moeder woont in verpleeghuis op 62 jarige leeftijd ivm doorgemaakt cva), beloofd beterschap en valt net zo hard weer terug. Inmiddels ben ik mentaal en lichamelijk ingestort (december 2017) door verschillende oorzaken, waar dit er helaas een van is. Mijn vader is zwaar overspannen door de hele situatie.

In ons geval is het best heel lastig om afstand te nemen. Het is mijn broer, mijn vader zijn zoon en we kennen hem heel anders dan hij nu is. Loslaten is daarbij ook niet mijn sterkste punt en soms krijg je toch weer hoop op verbetering als je ziet dat hij er goed mee bezig is.


Wauw wat een nare situatie zitten jullie in zeg! Wat is jullie nu geadviseerd als je weer een telefoontje of bericht krijgt dat hij het weer gaat doen?

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-03-19 11:33 



 
Profiel   

Advies is om er niet te veel op in te gaan en zijn begeleiding te waarschuwen. Dat heb ik bijvoorbeeld drie weken geleden nog gedaan, maar op het moment dat er dan mensen voor de deur staan, doet hij niet open. En een dag later voert hij weer een volkomen normaal gesprek met iemand die hem op termijn weer naar werk moet gaan begeleiden. Om dan vervolgens weer woest te zijn als wij langskomen en met hem willen praten.

Link naar dit berichtGeplaatst: 14-03-19 12:24 



 
Profiel   

Op dat moment goed gehandeld en nu loslaten. Klinkt hard maar is vaak de enigste manier om hem te behandelen. Zolang jij contact houd zal hij jou zien als potentiele verkering. En dat moet er uit , zolang jij contact houd is dit voor hem niet mogelijk.
De eerste serieuze vriendin van mijn man heeft, nadat het uit was, geprobeerd zelfmoord te plegen toen duidelijk werd dat hij echt niet door wilde met haar. Ze belde dat ze een poging had gedaan, pillen geslikt en hij heeft haar direct naar het ziekenhuis gebracht. Na twee dagen vertelde de psychiater dat hij niet meer moest komen want ze wilde niet meewerken aan behandelen, hij kwam toch nog steeds dus had ze haar doel, aandacht , bereikt. Daarop heeft hij alle banden verbroken en zij heeft met veel hulp haar leven weer prima op de rit gekregen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 14-03-19 12:32 



 
Profiel   

Wat heftig TS! Heel knap wat je hebt gedaan, ik weet niet of ik hetzelfde had gekund.

Mijn ervaring is niet helemaal hetzelfde, minder heftig. Mijn ex raakte depressief toen hij bij mij thuis woonde (ik woonde bij mijn ouders in en hij dus ook). De druppel was toen mijn ouders gingen scheiden, daardoor is hij echt heel depressief geworden. Het begon met alleen maar in bed liggen, niks doen en gamen. Uiteindelijk veranderde dit in dusdanig depressief worden, dat hij niet meer het huis uit durfde omdat hij bang was van zichzelf. Daarbij begon hij te 'dreigen' met zelfmoord als ik niet voor hem zou zorgen of hem tegen zou houden. Ik weet niet hoe het is gebeurd, maar uiteindelijk zat ik er zo in dat ik hem niet alleen meer achter durfde te laten. Hij had al meerdere 'pogingen' gedaan met een riem om zijn nek, ook waar ik bij was. Uiteindelijk durfde ik op een dag niet meer naar boven, bang voor wat ik zou aantreffen. Hij was toen al in contact/bekend bij de crisisdienst. Op dat moment heeft mijn vader met spoed de crisisdienst ingeschakeld en die zijn die avond nog gekomen, hij is toen meegenomen naar de gesloten afdeling. Dit heeft enorm veel impact op mij gehad omdat ik mezelf niet meer kon zijn, ik werd letterlijk meegetrokken in zijn depressie. Hoe banketstaaf het ook klinkt.. Ik was blij toen hij opgenomen werd. Er viel een enorme last van mijn schouders daardoor. Uiteindelijk is dit ook de reden geweest voor het verbreken van die relatie, ik kon er niet meer mee omgaan.

Inmiddels een jaar later en deze jongen heeft zijn leven weer helemaal op de rit voor zover ik weet. Die laatste zet van opname is wel nodig geweest. Ik was blij dat ik dankzij de crisisdienst afstand kon nemen van hem.
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 14-03-19 12:50 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 1 van de 2 [ 34 berichten ]
Ga naar pagina 1, 2  Volgende
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen