Geplaatst Intussen is Windigo al 6,5 jaar mijn paard. Waar wij hem gekocht hebben als leerpaard en met het oog op het ORUN examen. In 2015 zijn wij in aanraking gekomen met de endurance sport. In 2016 hebben wij een behoorlijk vruchtbaar jaar gehad met wat 2de plaatsen en geen afkeuringen, in 2017 zijn wij ook in Ysselsteyn gestart, hier zijn we samen in een gat gestapt wat een lange blessure tot gevolg had. In 2018 goed het seizoen begonnen, en hierna 2x pech gehad in de wedstrijden.
Tijdens het maken van de planning omtrent mijn wereld kampioenschap ambities bleef Ysselsteyn een beetje leeg. Windigo leek goed in vorm te zijn en besloten om in te schrijven. In de week aanlopend op de wedstrijd een beetje alle spullen bij elkaar gezocht, een grote rotzooi gemaakt om het vervolgens geordend weer in te pakken. Op donderdag Windigo nog even soepel gemaakt met wat dressuur werk, en vrijdag kort longeren met dubbele longe.
Zaterdag om 5.15 op stal om paard op te halen en op weg te gaan. Lekker op tijd, zodat ik op het terrein alles rustig aan kan doen. Trailer rit ging voorspoedig en rond 7.00 kwamen we aan op het terrein. Win uitgeladen en al wandelend het wedstrijd terrein verkent, secretariaat opgezocht en alle spullen uitgestald. Tegen de klok van 8 kwam er een bericht dat Vivian en mama rond 8.11 aan zouden komen, dus ik ging rond die tijd voorkeuren. Echter was ik sneller klaar met keuren als dat ze aangekomen waren. Win was erg vrolijk met voordraven en had er zin in! Hierna hem maar terug in de paddock gezet zodat hij wat kon eten en hierna gaan opzadelen. Intussen kwam mijn mederuiter zich voorstellen en melde dat wij met z'n 2-en waren. Gezellig dacht ik, ze verteld haar tempo, en dit deed mij wel even schrikken. In mijn ogen leek dat veel te hard voor hem. Dat wordt alleen rijden dacht ik.
Om 9.15 was de start, niet heel spectaculair omdat het eerste stuk verplicht stap traject was. We draafden aan en hadden een best fijn gelijk tempo. De stukken vorderde en paarden gingen stiekem best mooi op! Groomen ging goed en Win was blij en bleef constant duwen. Ik herkende de paden een beetje van 2017 en vertel tegen mijn mede ruiter, op dit pad is hij toen in dat gat gestapt... Natuurlijk mag je niet naar beneden kijken, maar toch ik bleef strak naar de grond voor mij kijken om zeker te zijn dat het mij niet nog een keer gebeurde. We maken de overgang van akker naar bos, ik dacht nog; volgens mij ben ik er voorbij. Maar nee hoor, daar midden op het pad zie ik het zelfde gat weer, pfoe goed dat ik ben blijven kijken...
De kilometers bleven vorderen, Windigo her en der even aan zijn verstand gebracht dat hij gewoon recht kon lopen, niet mocht racen en heel vaak verteld hoe gezegend ik met hem ben. Aangekomen op de vet-gate waaide het flink, waardoor er een paddock van afzetlint flink klapperde. Hierdoor duurde het herstel iets langer maar met allemaal A-tjes en 1-tjes mochten we verder. Ik reed nog steeds samen met mijn mede ruiter en ik mocht 1 minuut later vertrekken, deze minuut had ik zo dicht gereden. Na een km of 10 even de paarden wakker geschud, die waren een beetje ingekakt en liepen op een sukkel drafje over de paden. De laatste 10 km reden we achterop de korte klasse 2. Mijn mede ruiter haar paard wilde heel graag naar de andere paarden toe, ik maakte de keus om niet mee te gaan. Ik galoppeerde al iets boven mijn eigen tempo en vond dat wel prima. Al vlug kwamen we op een groom punt waar de korte klasse 2 ruiters vertraagde. Mijn mede ruiter reed door maar kwam later terug in tempo en kwam ik weer bij gereden. Een aantal kilometer verder kwam er een korte klasse 2 ruiter ons voorbij. Mijn mederuiter ging mee, en aan het pad wat nog kwam besloot ik bij de andere korte klasse 2 ruiters te blijven. Eenmaal voorbij dit pad, zag ik dat onze afstand steeds korter werd. Win aangespoord tot galop, hij wist precies wat hem te doen stond, en ging steeds een beetje harder. De afstand werd steeds kleiner, en de regen en wind steeds harder. Ik had het gat dicht gereden en mijn mede ruiter gevraagd om hand in hand te finishen! We gaan het stap traject in, het begon steeds harder te regenen, we finishten hand in hand. Tegen de wind in geroepen om de trailer vrij te maken, zodat Win kon schuilen voor de regen. In de trailer afgezadeld en 10 minuutjes voor de keuring eruit gehaald en lekker de beentjes en spieren los gestapt. Op naar de keuring, geprobeerd om uit de wind en regen te gaan staan en met fantastische waardes mochten wij gaan draven, heen tegen de wind in vond hij niet zo leuk, en terug zweefde hij met mij mee. We kregen het verlossende antwoord dat hij goed gekeurd was! Mijn grootste leerpunt is dat je altijd bij je eigen plan moet houden, deze kan je natuurlijk aanpassen als het goed voelt, maar pas hem niet aan omdat een ander dat verwacht van je paard. Stick to your plan!
Ik had een tijdsplanning gemaakt tot aan 15 km/u en ik was voor die tijd binnen gekomen, dus ik had harder gereden, ik gokte rond 15,2 ongeveer. Op de prijsuitreiking hebben ze mij met 0,01 seconde verschil op de eerste plaats gezet, maar eigenlijk zijn we samen nummer 1! Uiteindelijk heb ik 15,6km/u gereden, de snelste snelheid van de dag. Met in de laatste ronde 17,4 km/u gemiddeld! Ik denk dat ik ongelofelijk trots mag zijn op mijn maatje en ik mijn sponsoren, grooms, ouders en de organisatie ongelofelijk dankbaar ben dat ze dit mogelijk te maken!
