En hoe bevalt dat?

Ik stel deze vraag omdat het zo nu en dan door mjn hoofd spookt. Van kinds af aan ben ik al bezig met paarden. Echter haal ik er denk ik steeds minder voldoening uit. Je wordt ouder en wijzer. Dingen die je vroeger deed, sta je nu niet meer achter. Dromen veranderen. Winstpunten zijn niet meer interessant, het welzijn van de paarden wel. Rijden doe ik eigenlijk al niet meer. Had een jong paard gekocht om zelf op te voeden en te beleren. Dat gaat super en technisch gezien zou ik er al lang op kunnen. Toch heb ik die behoefte niet meer. Een ander zouden we beleren voor de wagen. Paar jaar geleden keek ik daar nog naar uit. Nu denk ik alleen maar, rijden en mennen? Pffff.... Ik ben veel bezig met het werken op de grond en vind dat erg leuk. Maar feit blijft wel dat er nu paarden in pension staan, wat een hoop geld kost. Vind ik het dat allemaal nog wel waard? Grondwerk/ trainen vind ik erg leuk, maar soms denk ik wel eens ‘kan ik niet beter een hond nemen en daar lekker mee gaan trainen?’. Dat zou duizenden euros per jaar schelen. Aan de andere kant ben ik natuurlijk stapelgek op de paarden en zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om ze aan de eerste de beste te verkopen. Je moet van goede huize komen wil je mijn paarden een goed plekje willen bieden.

Roept u maar, wie is er gestopt? En hoe bevalt dat?

Ik heb 16 jaar paarden gehad en ben sinds 2016 gestopt.

Enerzijds mis ik het vreselijk, anderzijds een last van mijn schouders. Het bloed gaat waar het niet gaan kan en ze komen zeker terug, maar niet nu.

Sinds kort staan mijn beide paarden wegens onherstelbare blessure op pensioen, en ik moet zeggen, de vrijgekomen vrije tijd bevalt me best wel eigenlijk.

Mijn man en ik werken beide fulltime. s'Avonds moesten we vlot eten en meteen door naar stal. Na de tijd douchen en op bed. Nu hebben we plotseling een hele vrije avond.

Hier ook ‘gestopt’. Heb geen eigen paard maar al jaren bijrijdpaard waar ik als enige wat mee doe. Rijden altijd zo fanatiek als ging met de accomodatie gedaan. Afgelopen zomer liepen we finaal tegen de limiet van de accomodatie aan. Om beter te worden heb ik nu echt een betere piste en verlichting nodig. De motivatie zakte weg en ik liet het rijden even voor wat het was. Inmiddels nog enkele keren gereden maar ik ben niet van het hobbelen en ja ook mijn mening is veel bijgesteld. Ik vraag me steeds meer af of paardrijden wel ok is.
Ik heb wel andere hobby’s gezocht want ik moest echt veel tijd gaan opvullen. Ik mis sommige dingen van het rijden wel hoor. Maar het voelt niet meer goed. In het weekend ga ik ze nog wat poetsen en dat is het wel. Ze staan lekker dag en nacht buiten en worden goed verzorgd.

Het is een groot gat om op te vullen en ik heb er best hartzeer van maar anderzijds is het ook wel fijn om andere dingen te kunnen doen.

Ik ben inmiddels 5 jaar volledig gestopt met de paarden en heel eerlijk?
Ik mis het niet.
Maar moet er eerlijk bij zeggen dat het plezier wat ik erin had volledig verpest was waardoor de knoop doorhakken heel makkelijk was.

29 jaar een eigen paard gehad en in 2013 is hij overleden, mijn ouders hebben nog een paard maar als ik er 1 keer in het kwartaal ben is het veel. Ik mis de verzorging,rijden en verantwoordelijkheden niet, paard snuiven soms wel.. de tijd over is heerlijk..ben nu 40 en zou ook geen eigen paard meer willen.

28 jaar gereden. En 2 jaar terug gestopt.
Geen vrijwillige keuze en mis het nog steeds enorm.

Alleen als ik moe ben na een zware dag werken en het is pokkenweer. Dan niet.

Ik ben na een jaar of 50 af en aan paarden vorig jaar gestopt toen mijn paard moest inslapen.
Ik heb meteen alles verkocht/weggegeven.
Mensen die mij al jaren kennen, riepen dat ik in no time een ander paard zou hebben, maar dat is niet gebeurd.
Ik fiets nog wel eens langs mijn oude land/stal en ga dan bij de buurvrouw langs, maar ik zal nooit meer op een paard stappen of iets met een paard doen (behalve een aai). Het is nl. niet mijn Morrie en gezien mijn leeftijd begin ik er gewoon niet meer aan.
Er is ook een last van me afgevallen: doe ik het wel goed, zou ie geen koliek hebben, heeft ie het te koud/te warm enz.

bij mij stopt het binnenkort...

mijn paard is chronisch kreupel vanwege artrose en heeft nu erg slechte dagen...

mijn eerste eigen pony gekregen toen ik 9jr was en ben nu 54jr
altijd een eigen paard[en] gehad

deze was de laatste , mijn man gaat over 3jr met pensioen en dan zou mijn paard in de 20 zijn en dat mijn zijn artrose benen zou dan ook een beetje zijn eind zijn

maar helaas loopt het anders ...hij word 19jr dit jaar maar zal die leeftijd in juli niet gaan halen...

ben benieuwd hoe diep het gat zal worden waar ik in donder....

kan gelukkig wel straks op een paard van vriendin 2a3x per week gaan rijden maar dat is heel anders...heel ander type paard niet zo makkelijk en super verkeersmak als de mijne...

ik hoop mijn vele vrije tijd met andere dingen in te vullen, maar die moet ik nog ff vinden

oja ,ik rij al pony vanaf mijn 5jr[ die ponies heeft mijn vader toen gekocht en werden verhuurd op een camping ,dat hebben wij ook nog jaren gedaan ]

Ik ben nu 3 jaar gestopt en hebt bevalt me eigenlijk prima. Mis het soms wel eens, maar er zijn genoeg vriendinnen van me waar ik aan mijn vitamine P kan komen als ik dat wil.

Alle tijd en geld die ik overhoud, heerlijk! Denk niet dat er hier ooit nog een paard komt. Héél misschien als mijn dochters wat zouden willen, maar ook dat is nog maar de vraag.

Ik dacht ooit te stoppen, maar heeft nog geen jaar geduurt voor ik er weer in rolde.

Moet wel zeggen dat ik nooit een eigen paard heb gehad. Altijd het plezier dankzij paarden eigenaren of werkgevers kunnen hebben.

En al werk ik nu in de paarden. Het blijft mijn hobby. Als ik geen zin heb ga ik weer wat anders doen. Die vrijheid helpt!

Ik had 5 paarden toen ik uit elkaar ging met mijn vriend. Ik heb er toen nog 1 gehouden aangezien het financieel anders niet haalbaar was.

Toen is mijn interesse langzaam beginnen zakken. Ik was nu ook alleen om te rijden en vond voor mezelf niet de juiste accomodatie. Stonden aan huis. Van mijn hart een steeb gemaakt en heb hem verkocht. Had nieuwe vriend en Ben toen ook zwanger geworden en nu kruipt die vrije tijd in dochtertje. Is 3 nu. Maar als ik paarden zie of met zonnetje ze zien Wandelen krijg ik hartzeer. In de koude wintermaanden is het gemis iets minder groot.

Ik heb zo'n 30 jaar gereden en altijd eigen paarden gehad.
Vanaf dat ik zo'n jaar of 5 oud was reed ik al op onze pony thuis.
Later met de paarden altijd wedstrijden gereden, veel verschillende paarden gehad.
Toen op een punt gekomen dat ik de wedstrijden zat was en al dat lessen.
Ik kocht een braaf paard van 8 jaar, en daar heb ik 10 jaar recreatief mee gereden, vooral buitenritten mee gemaakt en lekker mee getut op stal.
Dit paard stond mij ook erg na, meer dan alle andere paarden die ik ooit heb gehad.
Deze merrie is helaas vorig jaar overleden.
Heb nog even een jong paard gehad, maar eigenlijk had ik er helemaal geen zin meer in om weer opnieuw met een paard te beginnen, al die tijd die je er weer in moet steken.

Dus dat paard terug verkocht naar de fokker, alle paardenspullen verkocht of weggegeven.
Heb alleen nog een cap en paardrijbroek die ik bewaar voor als ik zo eens ergens ga rijden.

En nu zo'n 4 maanden zonder paarden.
Het bevalt me veel beter dan ik had gedacht.
Ik mis de paarden helemaal niet.
Het is zelfs best een opluchting om niet meer elke dag met de de paarden bezig te zijn, zorgen maken om gezondheid, kreupelheid, nat weer, dure dierenartskosten etc etc etc etc etc etc

Af en toe rij ik nog wel eens bij een vriendin, die heeft een paard en een E pony van haar dochter.
Dan gaan we wel eens op een zondag een bosritje maken, dan ga ik op de E pony.

Toen [***] afgelopen jaar overleed verloor ik mijn once in a lifetime horse, maar verloor ik ook een gigantische hoeveelheid permanente zorgen om een chronisch ziek paard plus de hele financiele uitputtingsslag die daarbij hoort. Nu heb ik al een half jaar geen eigen paard meer, maar doordat ik meteen werd bedolven onder de verzorgpaarden moet ik zeggen dat ik een eigen paard ook niet mis. Het is heerlijk dat ik niet meer de eindverantwoordelijke ben voor zo'n groot levend wezen en dat mijn bankrekening ook niet meer maandelijks wordt leeggezogen. Ik heb na zijn dood een paar paarden met gedragsproblemen kunnen helpen en heb nu een verzorgpaard waar ik in praktijk 100% verantwoordelijk voor ben en eentje waarmee ik qua grondwerk mee mag doen wat ik wil en dat is perfect. Ik ben dus nog steeds dagelijks op stal, maar het moeten is er vanaf. Als ik een dagje geen zin heb dan kan dat nu ook gewoon, wat eerder gewoon geen optie was.
Ik zie mezelf niet stoppen met paarden, maar het zou zomaar kunnen dat het hebben van een eigen paard voor mij wel gestopt is.

Zelf ook een periode zonder paarden geleefd. Vanwege meerdere factoren en niet altijd mn eigen keuze besloot ik tijdens mijn studie dat het even klaar was. Niet omdat ik niet meer wilde, maar omdat "paardrijden" voor mij juist inhield dat je ook veel met je paard bezig was op andere manieren dan rijden. Ik kon uren met ze doorbrengen zonder ook maar aan rijden te denken. Dat contact en die band was wat het voor mij inhield, toen dat steeds minder werd vond ik het niet meer leuk. Zomaar op een paard stappen en een leuke buitenrit maken vond ik niet leuk, dat voelde niet zoals het hoorde. Waarbij ik ook moet bekennen dat ik toen alles wat met paarden te maken had begon te mijden, omdat ik wel kon janken van het gemis. Inclusief films en verhalen.

9 jaar later kwam er een vriendin bij ons op de boerderij wonen en niet veel later kwamen haar paarden ook mee. Al snel was ik dag in dag uit weer in de weer met ze en sindsdien is het weer helemaal aan. Niet veel later kwam ik mijn huidige kerel tegen, en ja, ik merk dat ik veel tijd niet meer heb die ik vroeger wel had. Paar jaar geleden ging ik nog rustig een week het land door voor het campagnewerk dat ik doe, tegenwoordig zoek ik de taken uit waarbij ik hoogstens een dagje weg ben. Mis ik die vrije tijd? Soms, maar het plezier dat ik nu ervaar weegt niet op tegen wat ik toen had. Rijden? Ik heb een jonge kerel die tot nu toe nog niet is gereden en we bouwen het heel rustig op. Ik verwacht niet dat we op korte termijn al wekelijks rondjes hobbelen. Nu hebben we er ook een mini-kerel bij, daar zal ik logischerwijs nooit op rijden. Maar het rijden zelf heeft me ook nooit het plezier gegeven, dat was een bijzaak. De band die je met de dieren opbouwt, het contact, dat is waar ik het meest van geniet en waarom ik er toch weer aan begonnen ben. En ja, het kost wel veel geld, ook al heb ik de luxe ze aan huis te hebben staan. Los van de tijd beperkt dat ook in zekere mate. Maar daarentegen voelt het niet als een beperking, eerder als een verrijking.

Poeh...dit gaat me moeite kosten op te schrijven...
Ik ben altijd met paarden bezig geweest vanaf mijn 3 jaar. Ik ben nu 39, heb een eigen paard en een pensionado aan huis staan.
Ik mag al 8 jaar niet meer rijden wegens medische redenen aan mijn kant. Mijn lijf is veel ouder dan ik daadwerkelijk ben en kan en mag niet meer rijden.
Mijn fries is inmiddels 19 jaar, hij doet het vrij aardig maar is met zijn koliekgevoeligheid, hoofdschudden, slaapapneu en lichte eczeem absoluut niet makkelijk te houden. Wel is hij mijn alles op paardengebied, mijn vriendje. Ookal kon ik niet meer rijden heb ik nooit afstand van hem kunnen doen en zal dat ook niet doen.
Ik heb hem plechtig beloofd dat hij bij mij oud mag worden en sterven. Oud is hij inmiddels al wel een beetje en ieder jaar staan we voor uitdagingen en momenten vol twijfel of het hem goed genoeg gaat.
Wanneer hij sterft, sterft ook het paarden houden voor mij. Dan ben ik mijn maatje kwijt en zal ook de pensionado hemelen of verplaatst worden....
Dan heb ik lege stallen, leeg weiland en veel tijd over. Maar dan?

Mijn dochter rijdt paard maar is niet zo serieus dus een paardje voor haar durven we niet aan. Ergens zou ik heel graag en veulentje fokken maar ik kan geen afscheid nemen en zit dan nog vele jaren in de paarden. En dat wil ik ergens wel maar ergens ook niet. Mijn gezondheid wordt niet beter, mijn man houdt veel van mijn paard en helpt me met hem maar heeft ook weinig behoefte aan een opvolger voor de fries. En dan, de boel maar verkopen? Ik heb niet veel aan een huis wat compleet voor de paarden is buiten. Wat moet ik met de stallen, rijbak en wei?

Zo ontzettend moeilijk!
Maar ergens kijk ik ook wel uit naar minder verantwoordelijkheid, minder zorgen, minder kosten, meer vrije tijd, meer tijd en geld voor andere dingen...maar wat zal ik het/hem missen! Ik word nu al misselijk bij de gedachte dat dan alles leeg zal zijn.

Ik zou alleen weer paarden willen als ze aan huis kunnen staan. Maar niet meer heel actief werken oid. Lekker buitenrit zo hier en daar....

Ik ben een paar jaar geleden (inmiddels alweer 5 jaar geleden) gestopt doordat mijn eigen paard naar de eeuwige groene weides ging.
Ik reed toen al een paar jaar ook bij een manege, omdat mijn eigen paard met (actief) pensioen was.
Ook die instructeur is het jaar daarna gestopt, en ik kan -helaas- geen manege vinden tot nu toe, waar het werkelijk klikt. Af en toe maak ik nog wel eens een buitenrit bij een prima stal in een prachtige, bosrijke omgeving.
Maar ook dat haalt het niet bij de vrijheid van een eigen paard. Toch zou qua tijd een eigen paard nu niet meer passen in mijn leven.

Mag gezegd worden:
Bokt is wel heel fijn als aanvulling; Om zo toch nog betrokken te blijven bij de wereld van de paardensport.
"Je krijgt een ruiter wel van het paard, maar het paard niet uit het hart van een ruiter..." zoiets.

Ik ben gaan rijden toen ik 8 was en na jaren manege, verzorgpaarden, eigen paarden en weer terug naar verzorgpaarden ben ik anderhalf jaar geleden (30 jaar later) uiteindelijk helemaal gestopt.
Ik vond het niet meer hebben van een eigen paard echt een opluchting, het gaf veel meer rust, ruimte (financieel) en tijd voor nieuwe dingen. Ook de zorg en verantwoordelijkheid waren fijn om niet meer te hebben.
Toch na een tijdje weer rondgekeken en wat gaan verzorgen en rijden, maar ik ben er inmiddels wel echt klaar mee vanwege fysieke klachten.
Soms wel jammer want ik vind buitenritten op vakantie altijd heerlijk. Maar goed, in mijn dagelijkse leven mis ik het totaal niet. Er is echt nog zoveel meer dan alleen 'paard' in het leven.

Sinds mijn twaalfde mocht ik eindelijk op paardrijden. Sinds mijn 16 jaar steeds een eigen paard gehad. Diva, die ik nu 8 jaar heb gehad als eigen paard, heb ik vorige maand verkocht. De reden leek alsof ik er geen zin meer in ha, alsof ik een soort andere prioriteiten belangrijker vond, zoals mijn zoontje, mijn werk. Ik heb er tot nu toe geen spijt van, inderdaad valt er een last van mij af, het financiele stukje ook niet onbelangrijk. Ik zal best nog eens een keer op een paard willen stappen, maar hoe ik het tien jaar geleden voelde dat is er nu gewoonweg niet meer.

Ik was zo'n 15 jaar gestopt, maar heb het een half jaar geleden weer opgepakt. Vroeger had ik de luxe dat mijn ouders mijn springpaard betaalde en nu baal ik wel een beetje van manegespringlessen tot 50cm juist omdat ik graag wel uitdaging heb en het wel echt een dure hobby is soms twijfel ik om op zoek te gaan naar een verzorgpaard om mee te springen, maar met mijn werk is het bijna niet te doen om vaste dagen te gaan.

Mijn dochter van nu 21 heeft het stokje volledig van mij overgenomen. Althans niet financieel (dat doe ik nog steeds ). Had zij er geen trek meer in gehad weet ik niet of ik zelf nog een paard zou hebben gehad. In de Randstad moet je er toch elke dag zelf heen en dat zou ik niet meer willen. Maar ik vind het heel leuk om haar er nu zo mee bezig te zien. Ik steek nog een handje mee nu en dan en daar geniet ik dan ook van. Ik mis het rijden stiekem wel een beetje dus misschien dat ik nog eens op stap. We hebben er nu 2: 1 3 jarige en een 6 jarige.

Ik ben 7 jaar geleden gestopt, na een slaande ruzie en een jaar of 10 gemanipuleerd te zijn. Eigenlijk was ik helemaal niet wie ik zonder die persoon zou zijn geweest. Al heb ik er ook veel goede dingen geleerd, ik had het niet willen missen zeg maar.

Maar ik dacht dat ik paard reed omdat ik dacht dat het zo hoorde. Omdat ik niet beter wist. En omdat ik constant mezelf wilde bewijzen tegenover die persoon. (ik groomde daar en reed daar ook een paard waarmee ik wedstrijden ging rijden, dat laatste heeft kort geduurd)

Binnen 3 maanden had ik toch weer een paard te rijden en nog eentje tegen betaling. Om mij heen waren veel mensen die me toch weer aan het rijden wilden hebben. Meer uit een: "Weet je zeker dat het niet gewoon écht je passie is?"
Dat bleek zo te zijn. En ook nu, ik woon alleen, heb een eigen huis, wil nog heel wat dingen verbouwen... Gaat het gewoon door. Ik rij nog steeds wedstrijden. Wel een enorme ontwikkeling doorgemaakt het afgelopen jaar, door deelname aan een showteam ben ik toch echt het plezier in het rijden beetje bij beetje wat verloren. Legde mezelf veel te veel druk op. Erg jammer natuurlijk, maar oliebol happens.
En door die ontwikkeling ben ik beter naar mijn paard gaan kijken, die 4 keer per week rijden is onzin voor ons als combinatie. En hoe het straks weer op wedstrijd komt, geen idee...
Maar ik weet wel dat toen ik onlangs erg ziek was en ik niet naar mijn paard kon, ik het echt enorm mistte. En de eerste keer weer opstappen was een soort van magisch. Ik ben er het afgelopen jaar een stuk emotioneler in komen te staan, dat geeft een hoop binding.

Nadat ik net moeder was geworden en mijn 2e paard net overleden was,ben ik gestopt en zei hardgrondig Nooit geen paarden meer.Tot een jaar later een vriendin een paard kocht,vond dat ik mee naar de manege moest en een kennis vroeg of ik haar paard niet rijden wilde.Toen dus weer vertrokken,het paard over gekocht en deze is onlangs van ouderdom overleden.Nu kan ik fysiek niet meer rijden,ben licht gehandicapt.Maar onder tussen hebben we wel grond aan huis gekocht dus baat ik nog een pension uit met veel liefde,zelf heb ik nog 1 paard,als dat overlijd dan verkoop ik denk ik de boel .Tegen die tijd ben ik de 70 gepasseerd gok ik zo.

Van mijn achtste tot mijn twaalfde gereden, toen gestopt door angst. Uiteindelijk toch weer begonnen met rijden en van mijn 20ste tot 27ste een eigen paard gehad.
Nu sinds een paar weken weer begonnen met rijles na drie jaar gestopt geweest te zijn... Ik zie een patroon, ik mis het toch altijd, ondanks de angst die ik heb