Gisteravond heb ik helaas mijn allereerste pony, gekregen toen ik 9 jaar was, moeten in laten slapen. 12 jaar lang heb ik van haar mogen genieten, totdat zij gisteravond aangaf dat het genoeg was geweest. Ze lag in het land toen ik aankwam, wilde niet meer opstaan. Koliek, dus wandelen, colosan gegeven en de dierenarts bellen. Helaas, de behandeling van de dierenarts mocht niet baten. Rond de klok van 21:30 hebben wij moeten kiezen om haar van de pijn te verlossen.
Mijn hart huilt, ik heb alles van haar geleerd. Zoveel met haar meegemaakt, al mijn beginnersfouten bij haar gemaakt en dat heb ik soms geweten. Ze heeft haar laatste kind bij ons gekregen. Echt een pony met een gouden hart, mijn beste vriendinnetje.
Terwijl ik dit typ rollen de tranen weer over mijn wangen. Gelukkig heb ik Lady nog schat, dan leef je toch nog een beetje voort. Lady is ook helemaal van slag van alles en blijft maar roepen naar je. Maar je komt niet meer terug..
Het is nu nog even heel moeilijk om te accepteren dat het beter is zo, maar dat komt nog wel.
Meisje je leeft voort in je prachtige geweldig mooie dochter en in mijn hart.
Bedankt voor de liefde, de steun, de jaren en de leermomenten die me hebt gegeven schat, ik mis je
Moeilijk hoor. Ik heb mijn shettenman 28 jaar, hij word in augustus 34. Geen idee hoe het zonder hem zou zijn. Heel veel sterkte, koliek is hopeloos en je bent zo machteloos, houden van is dan loslaten als je echt niet anders meer kunt. Verloor m'n fjord x arabier aan koliek. Nogmaals heel veel sterkte
Ik wil iedereen even bedanken voor de lieve berichtjes. Sta erbij stil dat het al even geleden is maar dit is mijn eerste keer Bokt in die tijd. Het is een gemis zo zonder haar, ik mis haar hinnik en haar kont die ze altijd in de heg gooide als ze naar het land liep. Maar soms moet je dingen leren accepteren en doorgaan, hoe moeilijk het ook is. Ook dat gaat mij goed af.