Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-19 18:07

ADD onbegrip binnen het gezin

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-19 18:07

Zoals ik al beschrijf worsteld ons gezin met bovenstaand probleem.
Gezin bestaande uit 4 kids en 2 hele normale ouders.
2 vd kids hebben hardnekkige ADD en worstelen met de dagelijkse ADD problemen.
Ik als moeder ben al jaren altijd alle problemen voor ze aan het rechtstrijken, zorg dat hun dagelijkse tekortkomingen niet uit de hand lopen. Ik ben denk ik bijna al net zo gestudeerd in de ADD problematiek als de artsen zelf maar ik merk gewoon dat de rest vh gezin het ADD niet begrijpt en ook heel veel onbegrip hierin toont( ook paps dus dat geeft veel verdriet en onbegrip bij mij)
De Add -ers zijn 18 en 12 jaar oud, de andere 2 " normale kids" zijn 10 en 19 jaar.
Iedereen zegt " joh, laat ze lekker hun eigen oliebol oplossen". Maar die oliebol is soms best ernstig zoals school skippen, boeken of proefwerken vergeten, afspraken niet nakomen, geldproblemen enz.

Ik word er doodmoe van en soms radeloos.
Het is zo zwaar iedere dag weer mezelf verdedigen en uit te leggen dat ADD geen onwil is maar ook iedere dag weer de oliebol vd ADD ers oplossen is ook een zware taak.
Iedere dag zorgen en discussies dat ze verantwoordelijkheden moeten nemen, ruzies tussen de ADD- ers en de 2 andere kinderen.

We hebben al cursussen enz. Gehad zonder succes en ook medicatie voor de ADD ers maar dat liep uit op depressief gedrag. Dus ermee gestopt.

Soms hebben mensen het over het hebben van een handicap maar ik kan als ervaringsdeskundige wel beamen dat dit net zo stressvol is en volgens mij nooit goed te managen valt.
Ik zou zooooooo graag oplossingen willen hebben voor zowel mijn 2 ADD ers als voor mezelf maar weet ff niet meer waar ik die moet zoeken.

Misschien iemand nog succes gehaald ergens?

**Geplaatst**: 21-10-19 18:12

Re: ADD onbegrip binnen het gezin

Geplaatst: 21-10-19 18:12

Ik ben zelf ADD'er , maar ik vind ook wel dat je het iets te makkelijk voor hun maakt.
Dat 12 jaar ondersteuning nodig heeft kan ik in komen.
Maar op 19 weet je ook dat schools kippen niet ok is.

Nam ik mijn medicatie niet... maakte ik het moeilijker voor mezelf.
Kon ik geen gesprekken voeren, en kon mijn moeder ook in mijn agenda zien als ik mijn medicatie had genomen of niet.

**Geplaatst**: 21-10-19 18:14

Geplaatst: 21-10-19 18:14

Hier ervaring met een ADDer in het gezin.
Zelfs al wil je helpen, het is verdomt moeilijk als de ADDer vind dat er niets aan de hand is.
Je kunt als ouders niet blijven schoonmaken en rekeningen controlleren als je kind richting de 40 gaat

Het gaat inderdaad rustig tot verschimmelde was in de wasmachine, deurwaarders, onopengemaakte post, slechte persoonlijke hygiene, zwaar overgewicht......
Ergens zal de persoon zelf ook mee moeten willen werken anders gaat de verzorger er aan kapot.

Laatst bijgewerkt door Sizzle op 21-10-19 18:15, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-10-19 18:14

Geplaatst: 21-10-19 18:14

misschien is gezinstherapie een idee?

**Geplaatst**: 21-10-19 18:18

Geplaatst: 21-10-19 18:18

Als je trouwens broer of zus bent van iemand die echt een gigantische zooi maakt van het leven en continue ‚gered‘ moet worden inusief continue leugens vertellen dan zou ik het eerlijker vinden als de andere kinderen daar niet direct mee opgescheept worden eerlijk gezegd.
Van een normale verhouding is dan gewoon geen sprake.

**Geplaatst**: 21-10-19 18:21

Geplaatst: 21-10-19 18:21

Lastige situatie! Zeker omdat het zich in je huis afspeelt, daar kun je als moeder moeilijker even aan ontsnappen.

Tijdens mijn studie had ik een klasgenoot met ADD. Hij woonde op zichzelf en kreeg thuis hulp: er kwam wekelijks een begeleider langs die hielp met het plannen van schoolwerk, het huishouden etc. Is zoiets te regelen voor jou?
Ook op school kun je vragen om extra begeleiding voor je kinderen, daar hebben ze vaak wel potjes/mensen voor. Dan hoef jij niet álle strijden te strijden

**Geplaatst**: 21-10-19 18:24

Geplaatst: 21-10-19 18:24

Mijn broer is een rasechte...om gek van te worden :')

Wij spreken hem gewoon aan op zijn gedrag. Als hij druk is, doordraaft of er weer privé een potje van maakt.
Hij leert er wel van en gaat steeds beter...hij is nu 50.
Ik was de normale en werd ook wel eens vergeten, want ik redde mezelf wel. Maar als kind baalde ik enorm dat ze altijd met hem bezig waren.

Excuses zoeken voor ze gaat ze niet verder helpen of beter van worden.
Maar die oliebol is soms best ernstig zoals school skippen, boeken of proefwerken vergeten, afspraken niet nakomen, geldproblemen enz.
Dat is gewoon niet oké gedrag, dat weten ze zelf ook echt wel en moet je ook niet toleren in de opvoeding.
Hoe moet dat later dan in de echte maatschappij als ze ouder zijn?

**Geplaatst**: 21-10-19 18:29

Re: ADD onbegrip binnen het gezin

Geplaatst: 21-10-19 18:29

Kun je een externe coach/begeleider inschakelen die met je 2 kinderen gaat inzetten op zelfredzaamheid? Dat ontneemt jou die zorgen en dan heb je wat meer tijd voor jezelf en andere dingen.

**Geplaatst**: 21-10-19 18:38

Re: ADD onbegrip binnen het gezin

Geplaatst: 21-10-19 18:38

Als ze het zelf inzien kun je inderdaad heel goed een soort coach inschakelen

Wil diegene zelf het probleem niet zien dan is dat verdomde lastig. Dan gaat het dus echt uit de hand lopen met bijv belangrijke medicatie (niet ADD gerelateerd) niet nemen en uit huis gezet worden.

**Geplaatst**: 21-10-19 19:15

Geplaatst: 21-10-19 19:15

Ik denk dat je jezelf af moet vragen of jij de rest van het leven van je kinderen met ADD hun problemen op wil lossen. Dat lijkt mij namelijk niet gezond. Het lijkt mij gezonder dat deze kinderen op hun eigen benen leren staan, de consequenties van hun gedrag gaan inzien en gaan zorgen dat ze zelf (al dan niet met externe hulp) hun leven op de rit gaan krijgen. De oudste is 18 jaar: die kan echt wel begrijpen dat school skippen niet verstandig is. Dat de jongste nog meer hulp en zorg nodig heeft is begrijpelijk, maar het lijkt me voor de 18-jarige niet gezond wat je aan het doen bent.

Daarnaast denk ik dat het niet per se onbegrip is van de overige gezinsleden, maar eerder weerstand. Ik zou het ook niet tof vinden als mijn moeder constant m’n broer de hand boven het hoofd houd “want hij heeft ADD”, daar zou ik me ook tegen gaan verzetten op den duur. ADD is geen vrijbrief om alles maar te kunnen maken en ik denk dat jouw man en de overige kinderen dat misschien duidelijk willen maken. Je hoeft niet constant alles voor ze op te lossen, laat ze maar eens in een veilige omgeving zoals op school de fout in gaan. Van je boeken vergeten, een onvoldoende halen of een uur spijbelen en na moeten komen gaat over het algemeen niemand dood, ook een ADD-er niet. Het lijkt me goed dat ze gaan inzien dat hun gedrag bepaalde consequenties heeft en dat die ook gelden voor iemand met ADD. Of ben je van plan als ze straks aan het werk gaan nog steeds te zorgen dat ze op tijd op hun werk zijn, alle spullen mee hebben en hun lunchpakketje niet vergeten?

Je doet het vast met de beste bedoelingen, maar ik zou hierin ook wat meer aan je man en andere kinderen denken.

**Geplaatst**: 21-10-19 19:22

Geplaatst: 21-10-19 19:22

BlijNijn, je kunt helaas niet iedere ADDer zijn fouten laten inzien, was het maar zo‘n feest. Het is helaas een doelgroep die ook redelijk makkelijk in dakloosheid vervallen kan.
Wat uit mijn persoonlijke ervaring belangrijk is, is om VOOR hun 18e al systematische externe hulp te regelen inclusief een financiele coach.
Eenmaal 18 heb je helaas niets meer in te brengen en kun je alleen maar hopen dat ze hebben geleerd dat de externe hulp fijn is.

**Geplaatst**: 21-10-19 19:26

Geplaatst: 21-10-19 19:26

Ik sluit me aan bij de meningen boven mij. Dat je je jongere kind nog wat meer begeleid vind ik logisch maar de oudste moet ook fouten maken en daar van leren.

Ook ADD-ers zijn leerbaar, maar niet als jij ze die kans niet gunt. In mijn geval heeft het 3 jaar geduurd voor ik met een agenda kon werken en zelfs nu gaat het wel eens mis en vergeet ik een afspraak. Vervelend? Ja, maar ik had nooit geleerd met een agenda te werken als mijn moeder me constant aan alle afspraken zou herinneren.

En met een ADD-er als man is het wel eens een uitdaging, maar we leven nog, net als onze dochter van 5. We eten elke dag en we hebben een dak boven ons hoofd. Dat het een dure les is als je een rekening vergeet te betalen merk je vanzelf wel. En ook dat gaat nog wel eens mis, dat is het leven van een ADD-er.

**Geplaatst**: 21-10-19 19:38

Re: ADD onbegrip binnen het gezin

Geplaatst: 21-10-19 19:38

Er zijn ook gradaties in he, ik durf rustig te beweren dat mijn broer huisdieren dood zou laten gaan, er dan echt kapot van zou zijn en het dan vervolgens gewoon nog een keer doet.
Ik moet er niet aan denken dat hij een kind zou hebben. Mijn ouders hebben hem al een keer letterlijk een nooddak moeten geven anders had hij letterlijk in een doos gezeten. Het inzicht is 0.
Gek genoeg gaat het op zijn werk blijkbaar wel heel goed dat is echt wel fijn.

**Geplaatst**: 21-10-19 19:50

Re: ADD onbegrip binnen het gezin

Geplaatst: 21-10-19 19:50

Ik zou idd ook eens kijken of je begeleiding kunt krijgen voor die twee. Dan kan jij alleen de liefhebbende moeder zijn en het hele gezin geven wat ze nodig hebben

Nu lijkt het als of jouw aandacht onevenredig verdeeld is over de gezinsleden, en ondanks dat die twee het meer nodig hebben, hebben de andere twee jou ook nodig en recht op je aandacht.

@ Blijnijn: er is natuurlijk een reden waarom TS dit zo aanpakt. De dingen die jij benoemt, hun leven overzien is juist iets wat extreem moeilijk is voor hen, en misschien ook wel een te hoge verwachting kan zijn. Sommige add’ers blijven altijd iemand nodig hebben die structuur aanbrengt in hun leven, en sommigen kunnen wel zelfstandig functioneren, maar dat kunnen wij natuurlijk hier niet beoordelen.

**Geplaatst**: 21-10-19 19:50

Geplaatst: 21-10-19 19:50

Ik vind dat je de oudste teveel handen boven het hoofd houdt. (en misschien heel stiekem de jongste ook). Ze moeten ermee om leren gaan, over gaat het nl niet. Als je ze nu zo beschermt en ze willen uiteindelijk op zichzelf gaan wonen, dan heb je pas een probleem. Een coach is goed om bij de oudste duidelijkheden te creeeren hoe hij dingen in de toekomst aan kan pakken. EN ja, ze zullen tegen veel dingen op gaan lopen, maar ook dat moeten ze zelf dan oplossen of een foefje voor weten (opschrijven, dagindeling maken etc etc etc....). Qua medicatie geeft men vaak Ritalin, concerta of dexa.
Straterra wordt weinig gegeven omdat het duur was (nu betaal je zelf 250 pj, of je verzekerd je voor de 250,-), maar heeft een hele andere werkzame stof.
En iemand die het niet kent (de rest vh gezin) snapt niet hoe het brein werkt bij een ADDer.

**Geplaatst**: 21-10-19 21:10

Geplaatst: 21-10-19 21:10

Het stukje onbegrip binnen het gezin klinkt heel herkenbaar. Hier heeft mijn broertje Autisme, is wel iets anders dan ADD maar ook een gebruiksaanwijzing. Wat ik zelf als zus heb ervaren is dat mijn broertje met Autisme anders behandeld word, dingen mag die wij vroeger niet mochten. En dat je dingen naar hem toe heel anders moet brengen, dan bij 'normale'mensen. Al weet ik niet in hoeverre mensen normaal zijn ofcourse.

Wij zijn tegen een goede begeleider voor mijn broertje aangelopen, die helpt hem met zijn gedrag aanpassen en nieuwe dingen aan te leren zodat hij toch in de maatschappij kan meedraaien. Hij is van 2 a 3 pilletjes per dag deel, naar een half pilletje gegaan dankzij deze begeleiding.

De oudste van 18 mag je gerust fouten laten maken, zolang ze er maar van leren. Dat kan eventueel via een begeleider van een instantie of een bedrijf die zulke begeleidingszorg aanbiedt.

**Geplaatst**: 21-10-19 21:21

Re: ADD onbegrip binnen het gezin

Geplaatst: 21-10-19 21:21

Mijn moeder heeft altijd geroepen dat ze wist dat er iets met mij aan de hand was maar wilde dit nooit laten vaststellen omdat ze vond dat ik maar moest meedraaien in de maatschappij en niet dat de maatschappij om mij moest draaien. Later erachter gekomen dat ik ADD heb, al heb ik dit nooit laten noteren ofzo.

Ik ben dus zonder hulp (medicatie/cursussen enz) op gegroeid. Ik was zelf verantwoordelijk en mocht ik iets vergeten (huiswerk, opdrachten) dan moest ik zelf het ontstaande probleem oplossen. Theorie heeft mij nooit gelegen, ik kan gewoon geen dingen stampen, ik vergeet het gewoon. Terwijl ik de meeste rare feitjes kan onthouden.

Na het overlijden van mijn vader toch gesprekken met zieltjes knijper (sorry, weet echt even niet meer hoe je het schrijft) aangevraagd en gekregen. Daar kwam dus ook snel het bericht van mogelijke ADD.

Nu, achteraf, kan ik echt terug kijken en zeggen. Ja, daar ging iets fout door mijn ADD, maar juist door de (harde) opvoeding van mijn moeder kan ik redelijk op eigen benen staan. Alleen overzicht geld is er gewoon niet. Kan echt niet op lange termijn geld zaken overzien. Gelukkig heb ik een goede vriendin die mij helpt en mij een budget "geeft" Nu gaat het dus ook daarmee goed.

**Geplaatst**: 21-10-19 21:23

Geplaatst: 21-10-19 21:23

Ik woon al jaren met een echte ADD’er. Soms wordt ik er stapel gek van. Ik regel veel voor hem. Heb heel lang zijn financiën gedaan. Toen samen en nu doet hij het zelf. Hij heeft ervaren en ingezien dat geldzorgen zijn add verergeren. Dat hij rust en overzicht nodig heeft en niet te veel prikkels. Wat vooral belangrijk is dat mensen het gaan zien als een onderdeel van zichzelf. En leren wat voor hun werkt en wat niet. En voor de niet werkende dingen een backup organiseren.
Zo maak ik lijstjes van dingen die moeten gebeuren die dag. Anders is het einde zoek. Lijstje voor de hele week werkt niet. Ik meld soms wel dat iets er aan komt. Tandarts en zo maar die komen later op het lijstje.
Het heeft wel even geduurd voordat het vertrouwen er was. Dat ik dingen zeg omdat het leven dan soepeler loopt en niet omdat het allemaal moet zoals ik het wil. Maar ik heb ook weer geleerd om af en toe lekker de boel de boel te laten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-19 22:01

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-19 22:01

Even een reactie in het algemeen op de antwoorden.
Ik houd de 2 add ers zeker niet de hand boven het hoofd en de 2 andere krijgen net zoveel aandacht en zorg.
Maar het vervelende is dat de ADD - ers om wat voor reden ook vaak negatieve aandacht vragen. Ik ben de hele dag brandjes aan het blussen.
En ja ik laat ze regelmatig fouten maken. Bijv afterpay lekker open laten staan tot aanmaningen komen of zulke dingen. Maar ze leert er niks van. Een coach ben ik al een jaar naar op zoek maar oudste wil geen bemoeienissen van anderen over gedrag. De jongste ADD - er wordt erg goed op school opgevangen maar ook hij wil geen hulp verder.
Beiden zien ze geen problemen in hun gedrag.

Thuis zijn we erg strict, we zijn geen ouders die ze zomaar wat aan laten modderen. Komt voort uit ons eigen mentaliteit denk ik, zowel ik als mijn man hebben juist graag alles onder controle en overzichtelijk. We begrijpen dan ook niet waar deze erge vorm van ADD vandaan komt.

Ik ga toch nog eens op zoek naar een coach, liever niet iemand die meteen heel gezin meent te moeten betrekken want daar heeft de rest totaal geen zin in. De andere 2 kids vinden het meer hun probleem.

De 2 kinderen zonder ADD hebben trouwens samen een hele goede band en de 2 met ADD ook samen een goede band, dat vind ik wel fijn ondanks dat het soms 2 kampen zijn.

**Geplaatst**: 21-10-19 22:10

Re: ADD onbegrip binnen het gezin

Geplaatst: 21-10-19 22:10

Hier zelf een ADD’er die absoluut niet begrepen werd/ wordt binnen het gezin. Vandaar dat ik op mijn 17de ook het huis uit ben gegaan. En toen ik mijn eigen boontjes moest doppen heb ik veel geleerd. Ik denk dat je op je 19de echt wel mag/moet leren van vallen en op staan.

Nu woon ik weer tijdelijk thuis, nog steeds weinig begrip (bijv raar vinden dat ik dood moe ben na 8 uur op het werk te zijn geweest met enorm veel prikkels). Maar doordat ik veel heb geleerd gaat het een stuk beter en komt er langzaam meer begrip.
Erover praten werkt beter dan rebbelen, goh

**Geplaatst**: 21-10-19 22:20

Geplaatst: 21-10-19 22:20

Brandjes blussen heeft geen zin. Rekeningen open laten staan tot als straf de aanmaningen komen ook niet. Er is duidelijk behoefte aan structuur, overzicht en concrete communicatie. Werk je al met planners, weekoverzichten, hoe en waar noteren zin afspraken, regels, deadlines etc? Maak dat in-overzichtelijk. Maak hen ook jullie verwachtingen en die van de maatschappij duidelijk. Weten zij wat er concreet van hen verwacht wordt? Wat zijn hun verwachtingen van jou? Van hun school? Van hun werk later? Van de maatschappij?
Een coach kan daar heel veel in betekenen. En een coach kan juist pas heel veel betekenen als het hele gezin erachter staat, ook of misschien wel juist om meer begrip bij de andere gezinsleden te creëren. Succes.

**Geplaatst**: 21-10-19 22:25

Geplaatst: 21-10-19 22:25

Waarschijnlijk is het kunnen en willen erkennen van je eigen tekortkomingen het belangrijkst.
Een vroegere collega had ook ADD en ondanks dat ze zo haar eigenaardigheden had stond die goed en helder in het leven met een top opleiding. Wel voelde ze zich vaak onbegrepen.
Als ik dan naar mijn broer kijk dan vraag ik me af of hij ooit nog zijn tanden gepoetst heeft in de laatste 20 jaar. Zo zal hij ook niet denken dat hij moet wassen als de kast keeg is, maar neemt gewoon iets uit de wasmand. Daar zit wat dat betreft geen verbetering in.

TS, heftig hoor, gelijk ook 2. ik snap heel goed dat je er soms behoorlijk mee kan zitten.

**Geplaatst**: 21-10-19 22:35

Geplaatst: 21-10-19 22:35

Een gezin met 4 pubers kan flink hectisch zijn, ook zonder add.
Ik denk echt dat een 18-jarige zelf moet leren zijn eigen boontjes te doppen, in redelijkheid. Beter een jaar school over moeten doen, dan het te redden zonder iets te leren.
En nee, van pushen en ruzie wordt je ook niet veel wijzer en niet gelukkig.
Ik snap je frustratie en ongeduld, maar gras gaat niet harder groeien wanneer je er aan trekt.
Je kunt een ander niet veranderen, hooguit steunen als hij zelf wil veranderen.
De kinderen kunnen geen ander gedrag aanleren wanneer je blijft doen wat je altijd al deed.
Sterkte.

PS, weet je zeker dat (één van beide) ouders helemaal niet behept zijn met (een stukje) AD(H)D?

Laatst bijgewerkt door senna21 op 21-10-19 22:44, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-10-19 22:39

Geplaatst: 21-10-19 22:39

Ha ha heel herkenbaar. Oh het belletje van de was machine. Ja hoor het is klaar. Maar de klik om het er uit te halen en in de droger te stoppen? Nee die komt meestal niet

. Vaatwasser, prullenbak enz zelfde verhaal. Het zien, het constateren maar de mogelijkheid om ook de laatste stap te zetten ontbreekt vaak. Ik zeg vaak dat dat stukje op mijn harde schijf staat. En het dan even aan geef. Alleen dat inzicht. Dat je dat nodig hebt. Dat is er niet zo maar.

**Geplaatst**: 21-10-19 22:47

Geplaatst: 21-10-19 22:47

Jillz1 schreef:
.

Thuis zijn we erg strict, we zijn geen ouders die ze zomaar wat aan laten modderen. Komt voort uit ons eigen mentaliteit denk ik, zowel ik als mijn man hebben juist graag alles onder controle en overzichtelijk. We begrijpen dan ook niet waar deze erge vorm van ADD vandaan komt.

.

Alleen werkt het hoofd van de add’er niet zo. Het is een soort flipperkast daar binnen. Soms heel beheerst en in staat tot mooie dingen. En soms komen er opeens 5 ballen in het spel. Je kan nog zo veel controle en overzicht hebben. Je hebt er weinig aan wanneer dat je geen rust geeft. Bij ons thuis werk het heel goed om niet te veel plannen voor een dag te hebben. Wat lukt is mooi en de rest komt misschien morgen....misschien.