Geplaatst Community
Aramis, van soesita
Aramis en soesita wandelen buiten.
(G)oud en vertrouwd
In 2000 verhuisde ik van België naar Duitsland, waar ik sindsdien woon en werk. Na een jaar stevig settelen miste ik mijn paardenhobby en ging op zoek naar een leuk bijrijdpaard. Het werd een haflingerruin, Aramis, geboren in mei 1996, pas als 4-jarige ingereden en gecastreerd en dus al bij al nog redelijk groen. Zijn eigenaars hadden hem zelf gefokt en van jongsaf regelmatig als handpaard meegenomen op buitenritten maar niet de tijd om naast hun andere paarden nog veel met hem bezig te zijn.
Ik kreeg een gouden kans op een gouden paard! De stal lag midden in het groen, ik mocht alleen of in groep buitenrijden en er was een droge buitenbak om aan onze communicatie te werken. Ik was bijna dagelijks met hem bezig. We leerden elkaar kennen, begrijpen en vertrouwen. Mijn man, die zag hoe goed we bij elkaar pasten en hoe ik met volle teugen van dit dier genoot, kocht hem in 2003 voor mij als verjaardagscadeau.
Sindsdien hoort Aramis bij ons gezin. Er kwamen periodes waarin het geld of de tijd krap waren, waarin ik me afvroeg of ik hem niet beter kon verkopen, maar we pasten er een mouw aan en Aramis mocht blijven.
Als ik hem in een paar woorden zou moeten beschrijven kies ik voor: vriendelijk, rustig, nieuwsgierig, lekkerbek, speels, lomp, eigenzinnig, onverstoorbaar.
Zoals het een goede haflinger betaamt deed hij uitstekend dienst als allround gezinspaard. Hij ging met ons wandelen en joggen, de kinderen leerden op hem rijden en voltigeren. Ik kon met hem in de bak werken of buitenrijden, zonder zadel, bitloos of met halsring, een sprongetje maken, aan verkleedpartijtjes, schrikparcoursen en rallyes deelnemen. Hij loopt over krakende zeiltjes, laat zich inpakken en blinddoeken, gaat langs regenschermen, wapperdende vlaggen, ballonnen en linten.
Onze lievelingsbezigheid is het buitenrijden. Korte ritten, lange ritten, met en zonder stalgenootjes - Aramis is een levensverzekering. Hij gaat over bruggen en door tunnels, door diep en ondiep water, langs landbouwmachines, bussen, treinen, vrachtwagens, door woonwijken en stadverkeer.
Toen de grootste pony van de plaatselijke vereniging voor therapeutisch paardrijden gestorven was, werd mij gevraagd of Aramis als tijdelijke vervanger kon inspringen. Ze zochten een vriendelijke, 100% betrouwbare pony en vonden hem een geschikte kandidaat. Twee jaar hielpen we met veel plezier en naar volle tevredenheid mee en reden er wekelijks enkele patiënten op zijn rug.
Ik nam met hem deel aan georganiseerde dagritten op vreemde locaties. Ook ging hij mee op trektocht in de Eifel, op boerderijvakantie in Krefeld en naar zee in Domburg. Met mijn eigen paard door de golven waden en over het strand galopperen: met Aramis heb ik mijn kinderdromen nagejaagd en waar gemaakt!
In mei 2021 wordt Aramis 25. Dat betekent niet dat hij nu op pensioen is maar wel dat we het rustiger aan doen. Twee à drie keer per week trekken we er nog samen een uur of langer op uit, vaak alleen, soms met een stalgenootje. Het tempo ligt laag, voornamelijk stappen, soms een stukje draf of galop. Dat laatste helaas alleen nog maar als de bodem echt optimaal is, nadat we in 2019 samen behoorlijk onderuit zijn gegaan en ik even gevreesd heb dat dit het einde van zijn carrière zou zijn. Op zo'n moment merk je toch dat je beide een dagje ouder wordt en het herstel en de opbouw duidelijke meer tijd nodig hebben dan vroeger. Zeker bij koud en nat weer komen we allebei wat moeilijker op gang, gaat het niet meer zo soepel en slaan we liever een keertje over. Ik laat hem nu ook vaker zelf het tempo kiezen. Ik stel minder eisen en neem de dingen zoals ze komen.
Voor rustige activiteiten is hij nog altijd wel te hebben, geniet veel meer dan vroeger van aandacht en knuffels en is nog steeds een prima maatje voor de kinderen en een ideale partner om de saaie corona-lockdowns wat op te vrolijken.
Als eigenaar van een oud paard merk ik wel dat ik vaker pieker. Krijg ik hem nog fit genoeg om er een paar dagen te paard op uit te trekken? Overvraag ik hem dan niet? Zou hij het nog leuk vinden om nieuwe dingen te doen en een nieuwe omgeving te ontdekken? Of is dat dan toch meer stress dan plezier? Zou ik er bij koud en nat weer niet toch liever een deken op gooien? Is hij vandaag wat te lui om te draven of heeft hij ergens pijn? Durf ik deze steile afdaling/ dit glibberige pad nog aan met hem? Waar trek ik de grens als het lichamelijk niet meer zou gaan?
Eén ding weet ik alvast 100% zeker: mijn vele leuke, spannende, frustrerende, grappige, avontuurlijke, intieme,... belevenissen met Aramis zou ik voor geen goud willen hebben missen!
Aramis van jong paard tot senior.
Rocco Festival, roepnaam Rocco, van marmin
Rocco loopt op zijn 20e nog Lichte Tour proeven.
Ik heb met zijn oma en overgrootoma bij de ponyclub gereden, zijn moeder geboren zien worden en in het Z gereden, en ook Rocco heb ik geboren zien worden en zien opgroeien. Ons verhaal kan zo uit een Penny komen eigenlijk want het zijn en waren niet mijn eigen pony's maar mijn verzorgpony's en nu zijn we inmiddels 20 jaar verder en is Rocco nog steeds mijn "verzorgpony".
Voor het hele verhaal moet ik misschien maar eens een topic aanmaken.
Met Rocco zijn moeder kon ik niet verder komen dan het Z omdat je toentertijd met een pony geen ZZ licht of hoger mocht rijden. Mijn droom met Rocco was dus om in het ZZ licht te komen.
Het ging allemaal heel voorspoedig hij mankeerde nooit wat en een beter karakter dan dat van Rocco kan je je niet wensen. We mochten in 2011 ZZ licht gaan starten tussen de grote namen. Maar toen ging de KNHS het ZZ licht bij de basis voegen en moest ik mijn doel gaan bijstellen. Nu wilden wij naar het ZZ zwaar.
We hadden in het begin wat moeite met de ZZ licht maar in 2013 gingen we op weg naar onze 1e ZZ zwaar wedstrijd. Op weg hierheen is de trailer van de auto losgeschoten en is Rocco er door de brandweer uit getakeld.
Nooit wat gemankeerd en nu lag hij flink in de kreukels. Veel zorgen om hem gehad maar in 2014 zat ik er weer op en konden we weer gaan opbouwen. Precies een jaar later reden we naar dezelfde wedstrijd voor ons ZZ zwaar debuut.
Hij heeft echt wel een klap gehad van het ongeluk en de winstpunten vlogen ons niet bepaald om de oren. Maar hij was nog jong zat en we bleven het gewoon proberen.
Inmiddels was mijn doel de slipjas geworden dus naast hem gezond en blij houden trainden we lekker door. Het heeft bloed, zweet, tranen en vooral héééél veel tijd gekost maar in januari 2020 !! op 19 jarige leeftijd was het eindelijk zover, we mochten Lichte Tour starten en een slipjas aan.
Helaas gooit corona nu roet in het eten want Rocco is sterk, gezond en we leren nog steeds. We hopen in 2021 nog te kunnen starten en de 60% te halen want de tijd begint nu wel een beetje te dringen. Dan wil ik hem 1x in een GP proef starten op een 40+ wedstrijd en dan mag mijn dochter hem overnemen en kunnen we hopelijk nog heel lang van hem genieten.
Om hem gezond te houden trainen we met mate maar rust roest dus zolang hij goed is blijft hij meegaan. Mijn tip voor een gezond oud paard zou zijn: Schrijf je paard niet te snel af, geniet van elkaar en blijf doen waar jullie plezier aan beleven. Zelfs na 20 jaar blijf ik doelen stellen en verbeteren we nog steeds. Op deze manier hoeft hij hopelijk nog lang niet met pensioen.
Rocco, van veulen tot het sportpaard dat hij nu is.
Banjer, van banjer
Banjer was onlangs nog in kerstsfeer!
Banjer is een merrie van 24 jaar (24-10-1996) en we waren afgelopen 2 december 20 jaar samen (net zo lang als dat Bokt oud is
).In het begin kon ik weinig met Banjer... ze was 4 toen ik haar kocht en ze had al meerdere eigenaren achter de rug... dit heeft een behoorlijke indruk op haar gemaakt. Ik was 23 (bijna 24) toen ik haar kocht en ik kwam "koud van de manegepaarden af"... Banjer is een paard waarbij de "standaard aanpak", zoals je op veel maneges leert, niet werkt... ze is (gelukkig!) altijd trouw gebleven aan zichzelf en aan haar eigen normen en waarden. Dankzij haar ben ik op een andere manier naar paarden gaan kijken en zij heeft me geleerd op een andere manier met paarden om te gaan. We zijn uiteindelijk bij de "alternatieve manieren" terechtgekomen... natural horsemanship, clickertraining, freestyle, etc.. en dit bleek voor ons allebei goed te werken. Langzaam groeiden we steeds meer naar elkaar toe... we werden een (h)echt team... en we zijn nu meer dan dat... we zijn een twee-eenheid... waar ik vroeger niks met haar kon, kan ik nu alles met haar: dressuur, springen, western, buitenritten, vrijheidsdressuur, slipjachten, etc. Gezien Banjers leeftijd rijden we nu eigenlijk alleen nog maar buitenritten... lekker stappen, af en toe een galopje... heerlijk! Daar genieten we met volle teugen van.
In de toekomst verwacht ik nog lekker met haar te kunnen blijven rijden... en als Knelis, mijn jonkie, dalijk onder het zadel is en zijn eerste buitenritjes zal maken, dan is Banjer het perfecte paard om hem te begeleiden. Ze ziet hem als haar "pleegkind" en zorgt goed voor hem en leert hem alles. En dat is meteen Banjer haar grote kracht: ze is een zeer zorgzaam meisje.
Mijn tip voor mensen met oude(re) paarden is om vooral naar je paard de blijven kijken en naar je gevoel te blijven luisteren. Luister naar wat je paard aangeeft en trek je vooral niet teveel aan van wat anderen vinden... jij kent je paard het beste.
Banjer, De 1e foto is de recentste.
Marissa, van Siersma
Marissa in de wei
Bij deze mijn senior, Marissa. Zoals je ziet is ze een Haflinger, het ouderwetse type. Ze is geboren op 23-05-1994, dus ze is 26. Ik heb haar 13 jaar en toen bewust gekozen voor een wat ouder paardje. Ze was alles wat ik niet wilde. Ik zocht een ruin van 1.50 hoog en leeftijd tussen 6 en 10. Ik kwam dus thuis met een merrie van 13 en slechts 1.44 hoog. Maar ze is wel alles wat ik wilde qua rijden. Gewoon genieten buiten in het bos of op t strand. En dat doen we nog steeds. Al is t nu niet meer zo vaak als voorheen, we genieten er wel nog steeds van.
Marissa geniet nog van elke dag.
2 senioren, van Pandora2
De 2 senioren van Pandora 2: links de Don Primero, rechts de D-Day
Als eerste mijn 28 jarige Don Primero merrie. Al 26 jaar in mijn bezit. Een beetje een heks eigenlijk
Ze loopt op haar 28e nog steeds maar 50% van de tijd rustig mee aan een touw. De rest gaat ze wel alleen
Geen spannend of ontroerend verhaal verder eigenlijk.
Het is gewoon mijn wedstrijdpaard geweest en samen hebben we het tot Inter I gebracht.
Ongelooflijk trots op haar want we moesten beide heel veel leren !
Nu geniet ze al jaren lekker van haar pensioen.
De andere is mijn D-Day merrie van 24 jaar. Deze is 21 jaar in mijn bezit.
Een ongelooflijk lief en mensgericht paardje maar wel een hittepitje.
Ik kan er echt mee lezen en schrijven.
We reden wedstrijden tot PSG. Daarna het wedstrijd rijden stopgezet omdat mijn man heel erg ziek werd.
Tot vorig jaar nog af en toe gewoon thuis gereden, maar toen vond ik dat ook zij wel een pensioengerechtigde leeftijd had
). De andere Pandora.
