Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Maeve schreef:Charlotte446, bedankt voor je berichtje
Het klinkt zo simpel, je kunt simpelweg niet werken, maar ik probeer dat dus te rationaliseren voor mezelf, waarom dan niet? Ik heb vorig weekend wel een paar uur gewandeld, maar 2 uurtjes op werk zijn kan dus niet? Gelukkig heeft mijn psychologe dit ook goed in de gaten, die wees me er ook meteen op dat je dit soort dingen niet kunt rationaliseren maar ik vind dat dus heel lastig. Ik SNAP het niet.
Warboel, wat vervelend dat je zo'n nare ervaring hebt gehad vandaag
Ik ga het inderdaad morgen bespreken, vorige week was ze al verbaasd over het snelle opbouwen maar toen dacht ik nog, volgens mij komt dit wel goed. Maar het vraagt veel meer van me dan ik had verwacht.
Celebi schreef:Hoi allemaal! Wat een verademing dat hier een topic voor is zeg. Met een burnout of overspannenheidsklachten lijk je in deze maatschappij gewoon niets voor te stellen heb ik namelijk het idee. Toch fijn om er dan met anderen over te kunnen praten.
Ik ben inmiddels alweer een paar maanden in de weer met mijn burnout. Mee naar de huisarts geweest en loop nu bij de praktijkondersteuner. Op kantoor zijn ze heel behulpzaam, maar laat werk nou net hetgeen zijn wat me over de rand gepusht heeft. Voornamelijk (onbewust) grensoverschrijdend gedrag vanuit een collega. Het is gewoon allemaal veel te veel geworden en mijn plezier om te werken is gewoon weg. Ik heb het er natuurlijk ook over met de praktijkondersteuner en we proberen samen te zoeken naar de positieve dingen, maar eerlijk: ik geniet wel van de vrije tijd nu ik 2x 3 uur werk in de week. Vanaf deze week gaat dat omhoog naar 3x 3 uur en ik zie nu al mijn vrije dagen wegebben. Balen dat ik alles opeens zo zie want het is niet dat ik niet wil werken, maar het kost zo ontzettend veel energie dat ik na zo'n werkdag van een paar uur meteen weer kan gaan bijslapen en me 's avonds regelmatig te moe voel om nog naar mijn paard te gaan. Vreselijk.
Charlotte446 schreef:Vervelend dat je dat zo ervaart, fijn dat je hier terecht kan Op mijn werk begrepen ze weinig van de situatie, gelukkig in privé kring veel steun gehad. Ook veel vrienden/kennissen etc die ooit een burn-out hebben gehad waar ik niet van wist. Het erover praten en de overeenkomsten gaven mij veel steun en rust. Dat IK niet gek was maar dat het echt een aandoening is.
Dat klinkt heftig van je collega wel fijn dat ze verder op kantoor behulpzaam zijn. Is de praktijkondersteuner tijdelijk tot je naar een psycholoog kan? Ik heb zelf geen ervaring met een POH, alleen een psycholoog. Zijn er misschien aanpassingen op je werk mogelijk om het makkelijker te maken? Iets andere functie of heel simpel werk? Mijn psycholoog gaf aan dat ik pas kon beginnen met werken als ik een maand echt goed was. Ben nooit tot opbouwen gekomen toen ik bij haar liep, maar ook bij opbouwen gaf zij aan dat je eerst makkelijk je uren moest kunnen maken, en dan pas uren erbij. Die lijn tussen werken en je paard vind ik lastig. Ik vind dat je soms voor je werk iets moet opofferen/rekening houden met; bijv. niet teveel drinken op zondagavond als je maandagochtend weer moet werken. Maar zo met je paard wat ook ontspanning en plezier geeft vind ik het lastig. Wat zegt je POH van die situatie?
Celebi schreef:Het was (in ieder geval nog) geen case voor de psycholoog. De praktijkondersteuner is dus niet tijdelijk maar gewoon het traject wat ik bewandel. Ik ben best angstig aangelegd en dat is hetgeen waar we ons nu het eerste op focussen omdat dat veel rust zou moeten geven in het dagelijks leven. Ik heb daar een online module voor gevolg en grote stappen gemaakt. Ik heb ook veel zelfinzicht gekregen en kan herleiden wat de oorzaak is als ik nu over mijn grenzen heen ga. Super goed, maar verder nog niet iets wat mijn werkplezier zou verbeteren helaas. Ik zit nu in de modus van 'doe mij die loterij maar, dan ga ik lekker een tijdje niksen en genieten van mijn paard en dan daarna kijken of ik van een van mijn hobbies mijn werk kan maken'. Daarnaast heb ik natuurlijk ook gesprekken met de bedrijfsarts, maar die zijn een beetje nutteloos. De eerst vond een burnout op je 24e totale onzin en ik was echt in shock van die vrouw. De tweede was gelukkig meer begripvol, maar eigenlijk nog steeds vrij vlot met alles: elke twee weken meer uren erbij tot ik op m'n oude werkniveau draai. Maar dat is dus momenteel iets waar ik tegenop zie.
Om terug te komen op je andere vragen: mijn werkzaamheden zijn momenteel aangepast en dat merk ik goed. Ik doe nu meer de kleine klusjes dan echt projectmatige opdrachten, want daar heb ik de tijd gewoonweg nu niet voor. Bovendien zitten daar meer deadlines aan verbonden en dat wilden ze nog even vermijden. Toch denk ik dat ik eigenlijk ander werk moet zoeken of op z'n minst een andere werkgever zodat ik echt m'n plezier terugvind in plaats van 'verdorie het is morgen alweer maandag' en 'pff moet ik wéér 's avonds in het donker naar stal omdat ik de hele dag met mooi weer binnen moet werken'. Dit soort gedachtes komen tegenwoordig zo hard binnen en houden me echt in een negatieve spiraal. Zoiets had ik vroeger nooit.
Ben het trouwens eens met dat je dingen moet opofferen om te kunnen werken, maar inderdaad niet alles. Ik ben heel erg op zoek naar een balans tussen 'moetens' en 'mogens', maar bijna alles voelt tegenwoordig als een 'moeten'. Ik had 1001 hobbies, maar ik heb voor bijna niets meer de tijd of energie dus eigenlijk moet ik zoveel opofferen dat dat me ook weer in een negatieve spiraal trekt.
Charlotte446 schreef:Dat laatste stukje van je bericht is zo enorm herkenbaar. Bij mij was dat vooral een half jaar/jaar voor de burn-out. Alles continue afwegen en steeds voor het moeten gekozen. En tadaaa... burn-out. Hoe reageert je POH daarop?
Ik denk dat als jij tevreden bent met de resultaten die je boekt bij de POH dat je op de goede weg bent Het is voor iedereen een andere weg. Werkplezier verbeteren lijkt me een lastige. Wat zou je voor werk willen doen mocht je de loterij winnen? Wat waardeloos van die bedrijfsarts zeg Alsof een ziekte naar je leeftijd kijkt. Ik heb vanwege een hele slechte bedrijfsarts een second opinion aangevraagd en hij gaf een hele goede tip over het opbouwen: Jij bent de baas over het traject rondom het opbouwen. Jij kan als enige je grenzen aangeven.
Fijn dat je werk is aangepast, vooral dat van de deadlines is heel herkenbaar. Dan is op deze manier de druk wat meer van de ketel. Heeft je POH daar geen tips voor, die negatieve spiraal? Dat kreeg ik op een gegeven moment door bij mijn psych, dat ik zelf om handvatten moest vragen. Misschien is dat een idee bij de POH? Dat gaf mij heel veel rust.
Celebi schreef:Ja dat stukje 'moetens' en 'mogens' komt vanuit de POH. Ik moest van haar kijken wat ik graag in mijn leven zou gaan doen. Als ik die loterij zou winnen zou ik een mooi pand kopen aan de Veluwe of een soortgelijk gebied en daar een kleinschalige paddock paradise willen beginnen en daarnaast mijn fotografie hobby wat meer professioneel maken. Zo kwamen we ook uit bij mijn angsten want ik vind autorijden vreselijk dus een fotograaf worden is in mijn hoofd onmogelijk. Maar goed dat zegt m'n hoofd me maar natuurlijk. En daar werken we aan: positieve gedachten. Alleen is dat best zwaar als je erg vermoeid bent. Dan valt alles automatisch zwaarder dan nodig.
Goede tip trouwens van jouw bedrijfsarts! Ik denk dat ik deze fase van het opbouwen iets langer nodig ga hebben en dat ga ik gewoon vragen (of eisen) of dat kan.
Goldie schreef:Ik ga morgen als het lukt even reageren op iedereen.
Charlotte als ik naar jouw psycholoog zou moeten luisteren zou ik nu nog niet aan het opbouwen zijn, iedereen heeft elke maand wel een offday denk ik
Morgen gesprek met het UWV
Leandra schreef:Weer wat leven in het topic. Ik kijk of ik morgen kan reageren, zit nu even in de stress, zo de 2e intake van Psytrec. Ze gaan me al wel behandelen maar nu wordt er gekeken wat er gedaan moet worden. Dus gaan nu ook al de diepte in.
Goldie, sterkte vandaag.
Maeve schreef:Sterkte vandaag Goldie! Spannend zijn dat soort dingen.
En Leandra, zet 'm op
Celebi en CHarlotte446, ik kan niet overal op reageren maar vind het wel prettig om jullie ervaringen zo te lezen. Ook het stukje moeten/mogen is heel nuttig. Ook ik had, voordat ik uitviel, al maanden alles afgebouwd tot moeten, en dan echt the bare minimum.
Geen energie meer voor sporten/tuin/spelen met de kat /vrienden en familie, het lukt me al een paar jaar niet om te koken(gelukkig een man die dit leuk vindt), alleen nog werk en een beetje huishouden.
Ik had gisteren mijn afspraak met de psychologe en heb vooral de werksituatie besproken. Ook vanmorgen zou ik eigenlijk aan de slag, maar ik heb me toch alweer afgemeld.
Ik voel zo'n intense aversie en de tranen staan me in de ogen als ik bijna die kant op moet.
Gisteren gaf de psych aan dat dat dus eigenlijk al veel te ver is. Ik had vorige week, toen ik al doodmoe heen ging en daar doodmoe 2 uur heb gezeten en daarna een paar uur moest slapen, al op de rem moeten trappen, niet pas toen ik in huilen uitbarstte de volgende dag.
Maar als ik die gedachtegang volg dan zou ik dus vandaag ook niet moeten gaan. En dat is echt lastig. Want gaat die reactie wel weg? Ik vind mijn werk inmiddels zó poedersuiker. Daar kan ik elke dag wel om janken
Vorige week zei ze ook al halverwege het gesprek ''anders had je nu geen burn-out gehad'' toen heb ik daar eigenlijk niet op gereageerd, maar toen ze deze week met een boekje aan kwam zeggen met als titel ''N.ooit meer b.urn-out!'' gevraagd of ze dan dus dacht dat dat aan de hand is, kreeg ik een heel kort antwoord: ja. Oke. Dat is even wennen . Want ik kwam thuis te zitten met een overactieve schildklier en daarvoor ben ik nu aan het re-integreren.
Verder was ze nogal teleurgesteld in hoe op het werk wordt omgegaan met het opbouwen. Er werd natuurlijk al op dag 1 een ambitieus schema gemaakt, maar er wordt als ik daar ben ook vooral gekeken wat voor klusjes ze me kunnen laten doen, want het is natuurlijk gewoon druk. Maar ik merk dat dat dus veel te intensief is. Ik voel me niet helder genoeg om een intakegesprek met een patiënt te voeren.
De inzet zou eigenlijk moeten zijn om mij weer een beetje mee te laten doen, maar ik ben toch zelf ook vooral bezig met hoe ik me nuttig kan maken. Anders voel ik me toch schuldig en het wordt dus ook van me gevraagd.