Heel veel succes bij de neuroloog moonfish!
En bedankt voor alle lieve woorden iedereen. Dat doet me goed.
Het is gewoon zo onwerkelijk. Zo oneerlijk. Waarom namen ze ons niet serieus met de eerste klachten? Waarom heeft het zo ver moeten komen? Waarom überhaupt mijn lieve papa?
Je gaat je dingen afvragen die je je helemaal niet wíl afvragen. Alle scenario's vliegen door je hoofd heen. Er is nog zó veel onduidelijk.
Hij is er zelf gelukkig erg rustig onder. Al was hij wel bezorgd om de prothese in zijn hoofd om straks het 'gat' op te vullen. Maar zo ver zijn we nog lang niet. Een operatie lijkt voor nu het meest waarschijnlijke, ook omdat de tumor zich vooralsnog op een gunstige plek lijkt te bevinden.
Vandaag gaat hij de mri in en worden er nog wat andere dingen onderzocht.
En dan nog mijn 12-jarige broertje. Sinds een paar weken begonnen op de middelbare. Een enorme binnenvetter die alles maar binnenhoudt en verder gaat met leven om er maar niet aan toe te hoeven geven. Keihard op de automatische piloot aan zijn huiswerk zitten, terwijl de ambulancebroeders mijn vader de ambu in rolden... Hij is gisteravond gaan slapen voor het grote klotenieuws kwam. En dit moeten we hem straks nog gaan vertellen. Mijn hart breekt echt... mijn kleine pain in the ass.