xmarliez schreef:Je kunt natuurlijk van iedereen ongemakkelijke foto’s plaatsen. Ik denk dat Bokt daar ook al vol van staat.
Ik blijf het jammer vinden dat er nog steeds zoveel in hokjes gedacht wordt.
Wat mij betreft zou er meer naar het wezen paard gekeken moeten worden. Hoe is deze gebouwd, wat zijn de pluspunten en wat zijn de minpunten. En daarnaast, welke ruiter zit er op en hoe groot is deze invloed.
Ieder paard kun je in basis netjes africhten en een aantal basis voorwaarden zijn voor alle paarden hetzelfde, ontspanning (en dan bedoel ik niet sloffen door de bak maar ontspanning in de bovenlijn en mentaal), rechtgerichtheid (dit is dus balans) en ritme (of takt, geef het een naam).
Als je paard hier aan voldoet ben je al een heel eind. En de hoofd hals houding is eigenlijk het laatste waar wij ons zorgen over hoeven maken. Want als je ontspanning hebt dan heb je ook een hoofd hals houding die ontspannen is en zo ook met de andere 2 basis voorwaarden.
De hals is het meeste flexibele gedeelte van het paard en daardoor ook het gene wat het meest ‘los’ is. Rechtgerichtheid krijg je ook nooit voor elkaar als je het paard uit balans gaat halen door bijv halsbuiging te creëren. Op het moment dat je paard voldoet aan deze 3 basis voorwaarden dan kun je in je hand de kwaliteit van de aanleuning voelen. En het ene paard heeft het nodig om wat meer achter de loodlijn gereden te worden ter bevordering van de kwaliteit van de aanleuning en het andere paard moet er ver voor of misschien wel op gereden worden. Dit is iets wat niet iedere pas te meten is maar wel te voelen. En als je gaat rijden met de intentie dat je altijd je paard voor de loodlijn wilt hebben dan kan het zo maar zijn dat dat betreffende paard er niet beter van wordt. Het heeft allemaal te maken met het paard wat je voor je hebt hoe dit paard gereden moet worden. Dat kun je niet leren door in hokjes te blijven denken. Maar door te rijden, voelen, kijken, luisteren naar mensen met ervaring etc.
Met kwaliteit van de aanleuning bedoel ik trouwens dat je via de aanleuning precies kunt voelen hoe je paard in het lijf is. Aanleuning is niet alleen een verbinding tussen hand en mond maar iets wat ontstaat als je het hele lichaam van paard onder je voelt. Door een ophouding te geven kun je het achterbeen aanspreken om het zo maar even te zeggen. Ook de aanleuning is niet gebaseerd op wat er ‘voor’ ons gebeurt maar juist meer op wat er onder en achter ons gebeurd. Daarvoor heb je aanleuning nodig.
En nu ik dit hele verhaal typ besef ik pas weer beter hoe moeilijk het is om via schrift iets te vertellen/elkaar te leren/uit te leggen over dressuur. Het is allemaal niet ingewikkeld maar er komt zoveel gevoel en ‘beweging’ bij kijken dat het nooit goed is over te brengen door het op te schrijven.
Precies dit
Daarnaast geven plaatjes momentopname's en zegt bewegend beeld veel meer.