Beide is niet goed
Het is aan de ruiter of een paard wel of niet achter de loodlijn komt. Eerste vereiste is m.i. dat het paard de hand te allen tijde volgt. De consequentie daarvan is dat; Of de ruiter vraagt het paard achter de LL te komen, wat m.i. kan. Of het paard doet het zelf en dan is het per definitie oprollen en achter de teugel kruipen, dus niet goed. Zolang het paard het zelf doet is dat in mijn ogen een teken dat dit geen gewenste houding is en moet er eerst gewerkt worden aan "neusje eruit" stabiel, licht contact maken.
(En pas zodra iemand mij een filmpje kan laten zien van een paard dat zelf in vrijheid enkele tientallen meters achter de LL loopt kan ik niet geloven dat er paarden zijn waarvan dit de natuurlijke vrij gekozen houding zou zijn)
Maar in vrijheid doen paarden wel meer dingen geen tientallen meters die wij wel vragen of willen als we erop zitten. Blijft toch wat oneerlijk die vergelijking vind ik, want geen gewicht erop. Mijn vorige is dood en daar heb ik geen filmpjes van los, maar die kon rustig wel achter die loodlijn gaab. Vooral als hij kracht ging zetten van achteruit. (Maar goed, bij hem was in het begin dus wel het probleem dat hij achter de teugel dook en niet aan het been was. Die ging rennen op been) Ook zat paarden die in vrijheid met kop omhoog en rug weggedrukt lopen, dat wil je niet als je erop zit. Want door dat gewicht is dat niet gezond, ook al doen ze het uitzichzelf los wel.
Over het achter de loodlijn ben ik het ook niet helemaal eens. Ik heb nu een merrie die aan het revalideren is na een jaar blessure leed. Die altijd heel makkelijk in de aanleuning was, bijna altijd op de loodlijn. Maar toch soms er wel eens achter kwam, terwijl ik dat niet vroeg en ze wel naar mijn hand toe bleef.
Korte stukjes en dan wel weer die lengte pakken, maar was daarvoor altijd een stukje dat ze net wat meer zakte aan de voorkant omdat die oprichting (geen echte, maar voor niveau) te zwaar werd.
Goed dat je dit benoemd, dit lijken mensen te vergeten in het loodlijn verhaal..de meeste paarden kruipen er zelf iets achter om onder de aanspanning van achter uit te komen omdat ze het moeilijk vinden. Dan kun je beter een stapje terug doen en zorgen dat ze sterker worden en ze iets achter de LL houden en als ze sterk genoeg zijn kunnen ze het ook op de loodlijn uiteindelijk. Het ene paard kruipt iets achter de loodlijn, een ander drukt zich wat meer op, weer een ander wordt graag lang. Allemaal afhankelijk van hun bouw.En nu tijdens opbouw helemaal. Ze neemt uit zichzelf keurig contact, volgt hand netjes maar op sommige stukken is het te zwaar en komt ze er wat achter omdat ze hals wat laat zakken. Omdat op dat moment die lengte in de hals te zwaar is. Ik kan meer ruimte geven,maar dan zakt ze verder naar beneden en niet perse naar voren, want hoe lager hoe verder naar voren die neus moet. En eigenlijk is in balans voorwaarts neerwaarts zwaarder voor haar als basis houding qua oprichting, terwijl het wel een paard is dat in volle conditie 10en haalt voor halsstrekken, omdat ze het volgen van de hand dus heel goed doet en dan wel die ruimte keurig pakt. Maar die balans is nog te moeilijk/zwaar nu qua spierkracht en conditie. Dus hoewel ik continu bezig blijf met die neus naar voren krijgen vind ik de balans en het niet op voorhand knallen wel belangrijker op dit moment. Ik wil niet die voorkant belangrijker maken, want ik geloof dus in van achter naar voren rijden en die voorkant aan de achterkant oplossen. En dat is soms dus ook even tevreden zijn met neusje erachter omdat erop te zwaar is en ten koste gaat van balans. En ik merk idd dat ze er losser van wordt, maar ik kan het niet bij het losrijden. Dan zijn we niet los genoeg en zou dat lage op voorhand zijn. Wij doen dus los stappen in soort middenstap en daarna heel snel galoperen. Pas daarna gaan we lager los draven.