Bokt community
Frummel, de foto waarmee hij de veulenverkiezing won.
Deze maand in 'Hoe gaat het nu met de Boktveulens?' lees je over Frummel van bokker _Lorette_ die in 2010 gouden hengstveulen werd.
Na een ‘baktijd’ van een jaar (pfff…) werd op 4 juni 2010 eindelijk mijn eerste zelf gefokte veulen geboren. Mijn vader was het jaar ervoor overleden en de komst van dit veulen was voor ons een welkom lichtpuntje. Alsof het zo moest zijn, beviel Charlotje op de trouwdag van mijn ouders. Ik had één wens, één punt op mijn bucketlist: een veulen fokken, laten opgroeien en met uitsluitend mij in het zadel opleiden (incl. klassering) tot de Z-dressuur. Ik deed graag alles zelf en meer 'van mij' zou het niet kunnen worden. Redelijk serieuze plannen dus. Daar hoorde een serieuze naam bij. ‘De frummel’ kreeg de naam Fairview. Maar ik was inmiddels zo gewend aan zijn prenatale koosnaam, dat ik hem tóch Frummel/Frum ben blijven noemen. Achteraf maar goed ook, want bij een vreemd paard past een vreemde naam.
Frum was een erg lief, jeugdig veulen en bleef na het afspenen nog een half jaartje thuis met mijn D-pony. Hij kwam fantastisch de winter door en leek in het voorjaar stoer genoeg te zijn voor de peuterspeelzaal. In de opfok werd hij zorgwekkend mager, maar hij knapte door alle inspanningen (de eigenaren van de opfok deden erg hun best) wel redelijk op. Toen Frum bijna twee was, werd hij gecastreerd. Hij leek in eerste instantie oké, maar toen we hem na veel knuffels weer uit wilden zwaaien, kreeg hij spanning van ons vertrek. We zagen dat hij heel bol ging staan en dwangmatig zijn voorbenen bleef kruisen, waarbij hij zichzelf constant op de voeten stond. Zo kende ik mijn paard niet. Ik belde de kliniek en de dierenartsen bevestigden mijn vermoeden: ataxie. Ze verwachtten dat het in rap tempo zou verergeren. Hij zou niet geschikt zijn als rijpaard, zelfs niet als weidepaard, en ik kreeg het advies om hem te euthanaseren, voordat hij zichzelf zeer ernstig zou blesseren. Frum was toen 1 jaar en 11 maanden oud. Ik was ontroostbaar.
Frummel 2 jaar
We hebben Frum opgehaald. De korte rit naar huis was vreselijk en hij kwam zo slecht de trailer uit dat ik dacht dat hij in de meters van trailer naar weiland nog een been zou breken. Als ik dat van tevoren had geweten, had ik hem nooit naar huis gehaald. De daarop volgende dagen moest Frum vele keren 'mikken' voordat hij zijn hoofd aan de grond kreeg, dus eten/grazen/drinken was soms een uitdaging. Ook was hij erg kramperig en waren zijn voorbenen en hoeven kapot van het dwangmatige kruisen van zijn voorbenen. Ik heb toen als laatste hoop een dierenarts ingeschakeld die veel ervaring had met ataxie (zij heeft medicatie/supplementen samengesteld voor Frum), aangevuld met behandelingen van de osteopaat. Helaas kon ik met de beste wil nog geen verbetering ontdekken en ze gaven zelf ook aan dat ze weinig voor mijn paard konden betekenen. In die tijd moest Frum nodig naar de smid. Ik liet hem ondanks alles nog bekappen. Dat mislukte faliekant en was gevaarlijk voor smid en paard. Frum is niet alleen atactisch en spastisch, maar ook vreselijk kramperig, dus ga maar na hoe dat is… Ik wilde nog één poging wagen, maar ik ging inmiddels ook wel inzien dat het niet verantwoord was om hem langer in leven te houden. De tweede poging was na krap twee weken gepland en in die tijd heb ik Frum grondwerk en beginnetjes van vrijheidsdressuur laten doen. Hij tilde steeds vaker het juiste been op en schoot minder in de spasmes. En zowaar…. De smid kon hem relatief eenvoudig bekappen.
Niet alleen de hoefsmid had baat bij mijn oefensessies met Frum. Hij functioneerde zelf in het geheel beter. Zodoende ben ik met hem blijven werken en werd het euthanaseren uitgesteld. Ik filmde hem regelmatig om een objectieve mening te krijgen over zijn gesteldheid. Ik was bang dat ik zou wennen aan zijn typische gedrag en hem daardoor te lang in leven zou laten. Maar in plaats van slechter werd hij doorgaans alleen beter (met ups en downs).
Een van de eerste keren onder de man.
Vraag me niet hoe het kan, want we dachten dat het opstappen al onmogelijk zou zijn, maar Frum is zadelmak geworden. Hij vond het vanzelfsprekend. Frum functioneert in het werk eigenlijk beter dan los/vrij. Het is alsof zijn lichaam gemakkelijker wordt aangestuurd als de opdracht van mij komt. Problemen die aanvankelijk onoverkomelijk leken, bleken dat uiteindelijk toch niet te zijn.
Natuurlijk blijft het een uitdaging. Een gezond paard kan al redelijk autistisch zijn en Frum is dat bovengemiddeld. Het is in tegenstelling tot zijn nuchtere moeder een mega spooky en gespannen paard. Daarbij zorgt de spanning voor spasmes en coördinatieproblemen, waar hij onzeker en nog heftiger van wordt. Op slechte dagen rijd ik alleen op stem, omdat stemhulpen minder spasmes triggeren. Als hij iets niet doet, dan kan hij het op dat moment ook echt niet. Het is geen onwil. Een blessure van mijn kant of zijn kant is extra ongunstig, omdat hij achteruit gaat als hij mentaal en fysiek niet wordt geprikkeld. Toch is hij inmiddels alweer 7 jaar en lijkt hij nog steeds te kunnen verbeteren door training. Zijn tics blijken veranderlijk te zijn. Zo heeft zijn 'voorbenen kruisen' tic plaats gemaakt voor een 'hoofd schuin omhoog' tic. Niet dat je daar blij van wordt, maar zijn voorbenen en hoeven hebben nu aanzienlijk minder te lijden.
Frum is niet de gedroomde opvolger van zijn nuchtere en veelzijdige moeder. Ik vind het onverantwoord om hem te vervoeren en het is aardig riskant om hem op vreemd terrein te rijden. En dan heb ik het nog niet eens over het rijden op (soms nat) gras met een atactisch paard zonder ijzers… Bosritten heb ik geprobeerd en ook weer opgegeven (voorlopig) met het oog op zijn en mijn veiligheid. Gelukkig is hij vanaf het begin gewend aan de route naar de vereniging, dus dat is zijn uitje. We zoeken de afwisseling in licht springwerk, schriktraining, longeren, etc. Met een scheut geluk kan ik jaarlijks met hem aan de hand naar een wedstrijd op of in de buurt van het clubterrein. Samen met mijn moeder heb ik verschrikkelijk hard gehuild toen hij zijn eerste proefje had gelopen (wij zijn emo-kipjes), want ik had niet durven hopen dat ik dat nog met hem zou mogen beleven. Vanwege de uiterst geringe mogelijkheden heb ik hem versneld doorgestart. Zo liep hij zijn laatste drie proeven L1, L2 en M1, waardoor we nu toch M-geklasseerd zijn. Momenteel hebben we een wedstrijdpauze van minimaal 1,5 jaar, omdat we onze kans van 2017 hebben gemist (afgelast vanwege wateroverlast). Ik had hem anders M2 gestart. Hopelijk krijgen we in 2018 wel weer een kans...
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar een leuker paard had ik niet kunnen wensen. Onder het zadel en in de omgang. Ik heb nog nooit een paard gehad dat zo hard voor mij wil werken als Frum. Hij stijgt boven zichzelf uit om te doen wat ik van hem verlang. Ik heb ook nog nooit een paard gehad dat zo sterk op mij is gericht. Dat is soms lastig, maar het is wel waarop ik hoopte met een zelfgefokt paard. Het is een enórme knuffel. Frum laat zijn brokken graag staan voor knuffels en aandacht en even mest uit de stal halen is bijna niet mogelijk als hij 'thuis is'. Dan kom ik niet meer van hem af. Ik kan ook vreselijk geamuseerd naar hem kijken als hij ergens een speelgoedje (van tak tot tuinslang) heeft gevonden en alle paarden er tot vervelens toe mee lastigvalt. Apetrots waren we toen hij door kreeg hoe zijn staldeur open ging. Want tja, meneer mist coördinatie/handigheid en is bij het minste of geringste van slag. Dit was geheel buiten zijn comfort zone. Helaas werd hij er iets té handig in en is zijn deur nu driedubbel gebarricadeerd, omdat ik anders om de paar seconden een oranje propje kan gaan vangen….
Elke dag is er weer één. Sinds de diagnose is alles een meevaller en een overwinning, in plaats van een teleurstelling. Ergens is dat wel bevrijdend. Zijn gebruiksaanwijzing ken ik inmiddels redelijk uit mijn hoofd (Speltip 62: "laat bij het wassen van de staart geen enkele druppel water op zijn achterbenen komen…”). Ik hoop van harte dat ik nog lang van hem kan genieten en dat ik, als zijn tijd komt, op het goede moment afscheid van hem kan nemen.
De moeder van Frum is begin 2015 bij een fantastische bokker in Duitsland gaan wonen. We wilden Charlotje eventueel verleasen, zónder verplaatsing, maar de klik tussen die twee én de gedroomde huisvesting die ze konden bieden, gaven de doorslag om haar toch te verkopen. Tot ons grote verdriet is de eigenaresse dit jaar plotseling overleden. Als haar man er aan toe is, komt Charlotje weer bij ons wonen.
Frummel nu.