Idee voor een Wiki artikel? Lees in dit artikel hoe je kunt helpen!
Seabiscuit
| Seabiscuit | |
|---|---|
| |
| Geboren: | 23 mei 1933 |
| Overleden: | 17 mei 1947 |
| Sexe: | hengst |
| Kleur: | bruin |
| Stokmaat: | |
| Ras: | |
| Ruiter: | Red Pollard |
| Website: | |
Seabiscuit is een succesvol renpaard uit Amerika, hij had een moeilijke start in zijn leven maar wist uiteindelijk toch verschillende belangrijke races te winnen. Hierdoor werd hij het symbool voor hoop tijdens de financiële crisis in Amerika.
Afstamming en signalement
De bruine hengst groeide op, op de Claiborne Farms in Paris - Kentucky. Zijn vader is de hengst Hard Tack ( v. Man o'War ) en zijn moeder de merrie Swing On. De naam Seabiscuit is een synoniem voor het woord "hardtack", wat een soort kaakje is in Amerika.
De hengst was klein van stuk en stond krom op zijn benen, geen schoonheid.
| Afstamming van Seabiscuit | |||
|---|---|---|---|
| Seabiscuit | Hard Tack | Man O'War | Fair Play |
| Mahubah | |||
| Tea Biscuit | Rock Sand | ||
| Teas Over | |||
| Swing On | Whisk Broom II | Broomstick | |
| Audience | |||
| Balance | Rabelais | ||
| Balancoire | |||
Sportieve carrière
Als drie jarige
Seabiscuit werd getraind door de legendarische Sunny Jim Fitzsimmons. Fitzsimmons zag wel potentieel in Seabiscuit maar vond hem te lui en de meeste tijd ging naar de training van Omaha, een winnaar van de Triple Crown. Seabiscuit werd alleen ingezet in de kleine races en presteerde het om zijn eerste tien races geen een keer als eerste binnen te komen, maar meestal achteraan in het veld te eindigen. Het trainen van Seabiscuit was geen pretje meer. Hij werd vaak uitgelachen en was onderwerp van grappen op de koersen.
Als 3 jarige heeft Seabiscuit 35 races gelopen. Hij kwam 5 keer als eerste binnen en 7 keer als tweede. Het jaar daarop presteerde hij weer zeer ondermaats en hebben zijn eigenaren hem uiteindelijk voor $8000,= verkocht aan automobielverkoper Charles S. Howard.
Seabiscuit's nieuwe trainer, Tom Smith, begreep het paard en zijn onorthodoxe opleidingsmethodes brachten geleidelijk aan Seabiscuit uit zijn lethargie. Smith rangschikte het paard met de Canadese jockey Red pollard (1909-1981), die ervaring had met racen in het Westen en in Mexico, maar geen geluk had. Op 22 Augustus 1936 racete Seabiscuit voor het eerst voor zijn nieuwe jockey en trainer, in Detroit, zonder op iedereen indruk te maken. Maar de verbeteringen kwamen snel en in hun resterende acht races in het Oosten wonnen Seabiscuit en Pollard verscheidene keren, met inbegrip van de Governor's Handicap in Detroit (met een waarde van $5.600) en ook de Scarsdale Handicap werd gewonnen ($7.300).
Begin November 1936 verscheepten Howard en Smith het paard naar Californië in een spoorauto. Zijn laatste twee races van het jaar waren op Meadow Bay in San Mateo, Californië (net ten zuiden van San Francisco) en gaven een aanwijzing in verband met wat moest komen. De eerste was de Bridge Bay Handicap van $2.700, met een lengte van meer dan één mijl (1,6 kilometer). Seabiscuit begon slecht, maar ondanks het dragen van het hoogste gewicht van 116 pond (53 kilo), slaagde hij erin de race te winnen met een voorsprong van 5 paardlengtes, in een tijd die slechts twee vijfde van een seconde van het wereldrecord lag. Deze vorm werd overgebracht aan de Eerlijke Handicap van de Wereld (de meest prestigieuze Stakesrace van Meadow Bay) met Seabiscuit helemaal aan kop.
Als vierjarige
In 1937 richtten Howard en Smith hun aandacht op de Santa Anita Handicap van Februari, de meest prestigieuze race van Californië waarbij meer dan $125.000 (meer dan $1,5 miljoen in 2006 dollars) aan de winnaar werd toegekend, informeel bekend als de "Hundred Grander". In hun eerste opwarmingsrace in Santa Anita Park wonnen ze opnieuw gemakkelijk. In zijn tweede race van 1937, de San Antonio Handicap , leed Seabiscuit aan een tegenslag. Gestoten bij het begin van de wedstrijd en daarna naar buiten geduwd komt hij als vijfde binnen en wordt de race gewonnen door de hoog aangeschreven Rosemont.
De twee zouden weer tegen elkaar racen in de Hundred Grander enkele weken later. Na een halve mijl (800 meter) raakte koploper Special Agent duidelijk vermoeid en Seabiscuit scheen volkomen in de positie te liggen om de race te winnen voordat hij op onverklaarbare wijze sterk vertraagde op het laatste rechte stuk. Het snelle aansluiten van Rosemont zorgt ervoor dat deze wint met een neuslengte voorsprong op Seabiscuit. De nederlaag was verwoestend voor Smith en Howard en de pers schreef de nederlaag toe aan een fout van de jockey. Pollard, die Rosemont schijnbaar net te laat over zijn schouder heeft zien aankomen, had het zicht aan 1 oog verloren bij een ongeval tijdens een opleidingsrit (en niet tijdens een bokswedstrijd zoals geïmpliceerd wordt in de film van 2003), een feit dat hij gedurende zijn gehele carrière heeft verzwegen. Hoe dan ook, het paard werd snel een favoriet onder de Californische race fans en zijn bekendheid breidde uit aangezien hij zijn volgende drie races won. Howard koos ervoor om het paard wederom opnieuw te vestigen, dit keer in de meer prestigieuze Oostelijke race kringen.
Daar aangekomen zette de opeenvolging van overwinningen voor Seabiscuit voort. Tussen 26 juni en 7 augustus racete hij vijf keer, elke keer een stakesrace en elke keer won hij, ondanks het gestadig stijgen van de last op zijn rug van zelfs 130 pond (59 kilo). De zeven opeenvolgende stakes overwinningen sloten de rij. Op 11 September keurde Smith een last van 132 pond (60 kilo) voor de Narragansett Special goed. Op de dag van de race was de grond langzaam en zwaar en volledig ongeschikt voor "The Biscuit", zelfs zonder de zwaarste last van zijn carrière. Smith wenste niet te racen, maar Howard verwierp hem. Seabiscuit kwam niet lekker in de race en kwam als derde over de finish, vier paardlengtes achter Calumet Dick, die slechts 115 pond droeg (52 kilo). De lijst van overwinningen werd gebroken, maar het seizoen was niet voorbij. Seabiscuit won zijn volgende drie races, alvorens het jaar met een moedige tweede plaats in Pimlico te beëindigen.
In 1937 won Seabiscuit elf van zijn vijftien races en was hij de belangrijke geldwinnaar in de Verenigde Staten dat jaar. Voor de Kust van het Westen was hij een beroemdheid geworden. Zijn races werden fanatiek gevolgd op de radio en de nieuwsfilm en vulden honderden columns in de kranten. Howard, met zijn zaken brein, stond op het punt groot geld binnen te halen door het op de markt brengen van een volledige arsenaal aan koopwaar voor de fans van Seabiscuit. De Oostelijke race onderneming was aanzienlijk minder geïmponeerd.
Als vijfjarige
Triple Crown winnaar en Reining Hors of the year War Admiral, zoon van Man O'War, ontmoet het paard van de burgers, boeren en buitenlui, Seabiscuit die het zal maken tot paard van het jaar en leider van de wereld ranking voor renpaarden met de hoogste winsom op de PimLico Race course in Baltimore. Deze race trok 40.000 bezoekers en ruim 40 miljoen mensen vervolgende de race via de radio. War Admiral de favoriet verloor de race met 4 lengtes en in een nieuw baan record.
Als zesjarige
Tijdens één van zijn racen raakte Seabiscuit geblesseerd aan één van zijn voorbenen. Het was geen ernstige blessure, maar iedereen dacht dat hij nooit meer zou racen hierdoor. Seabiscuit werd naar de boerderij van Charles Howard gebracht waar zijn oude jockey Red Pollard ook woonde. Smith en Howard waren gestopt met het trainen van Seabiscuit en staken nu hun energie in de de hengst Kayak II. Red Pollard werd met behulp van een lokale arts langzaam beter en kon weer rijden en ook Seabiscuit knapte op. Samen begonnen ze weer te trainen.
Uiteindelijk maakten ze hun comeback, hun eerste race eindigen ze als 3e. Dit was al zeer boven de verwachting. De 3e race wist Seabsicuit weer te winnen. Bij deze overwinning versloeg hij de hengst Kayak II waar Smith en Howard zoveel energie in hadden gestoken toen ze dachten dat Seabiscuit was afgeschreven. zijn laatste race was de La Jolla Handicap, deze wist hij met 1,5 lengte voorsprong te winnen. Seabiscuit ging 10 April 1940 met pensioen.
Resultaten in de sport
Belangrijke overwinning:
- Massachusetts Handicap (1937)
- Bay Meadows Breeders' Cup Handicap (1937, 1938)
- Havre de Grace Handicap (1938)
- Match race against War Admiral (1938)
- Match race against Ligaroti (1938)
- Agua Caliente Handicap (1938)
- Pimlico Special (1938)
- Hollywood Gold Cup (1938)
- Santa Anita Handicap (1940)
Awards:
- U.S. Champion Handicap Male (1937 & 1938)
- U.S. Horse of the Year (1938)
Titels:
- United States Racing Hall of Fame (1958)
- Life-size statue at Santa Anita Park
Carrière in de fokkerij
Toen Seabiscuit met pensioen was werd hij ingezet als dekhengst. Er kwamen in totaal 108 veulens van hem ter wereld, de bekendste daarvan zijn Sea Swallow en Sea Sovereign. Elk jaar weer kwamen duizenden mensen hem bezichtigen. Hij leefde nog 7 jaar.
Boek en Films
In 1940 nadat Seabiscuit de Santa Anita run had gewonnen en met pensioen was schreef B. K. Beckwith het boek: "Seabiscuit: the Saga of a great champion" In 1949 werd er een film gemaakt: The story of Seabiscuit en in 2001 verscheen het boek: Seabiscuit an American Legend In 1958 werd hij genomineerd en toegelaten in the National Museum of Racing and Hall of Fame. In het Blood-Horse Magazine ranking top 100 of sires off the 20 century stond hij op 25e plaats, zijn opa Man O'War op de eerste
Foto's
George Woolf met Seabiscuit
